Heimilisblaðið - 01.09.1969, Side 33

náuara um betta. Bezt er að hjónavígslan
fari fram í kyrrþey, og úr kirkjunni ökum
við beint heim til mín. — Vertu nú sæl, litla
stúlkan mín, og mundu nú eftir að bursta
vel hárið.“
Svo bandaði læknirinn hendinni og fór,
en Hope stóð eftir hugdeig og sorgbitin. —
Hún hafði óljósa hugmynd um, að framkoma
læknisins væri ekki sem eðlilegust í svona
kringumstæðum, en óljóst var henni þó í
hverju henni væri áfátt.
Fögnuður hennar og fögru draumarnir frá
fyrri hluta dagsins voru nú orðnir að engu.
Læknirinn ók beint til spítalans til að finna
Grace systur. Hann vissi að hennar tími var
þá ekki hjá sjúklingunum og fór því beint
til herbergis hennar og klappaði á dyrnar.
Ungfrúin var heima. Iíún varð dálítið
undrandi yfir heimsólminni og sagði, þegar
þau höfðu heilsast: „Ég vona, að þér flytjið
mér engin slæm tíðindi.“
„Nei,“ sagði læknirinn brosandi, „erindi
mitt snertir ekkert sjúklingana eða spítalann,
heldur eingöngu sjálfan mig.“
Læknirinn horfði á trén úti í garðinum,
þegar liann sagði þetta, og tók því ekkert
eftir roðanum, sem hljóp í hinar fölleitu
kinnar ungfrúarinnar, eða leiftrinu í augum
hennar, þegar hún lieyrði þessi orð. En hún
náði sér jafnskjótt aftur og hún svaraði stillt
og vingjarnlega:
„Mér væri ánægja ef ég gæti gert eitthvað
fyrir yður.“
„Ég hef tekið þá ákvörðun, sem mörgúm
kann að þykja undarleg,“ sagði hann fremur
vandræðalegur. „Ég hef ákveðið að gifta
mig.“
Ungfrúin fékk svo ákafan hjartslátt, að
hún gat ekkert sagt, og roðinn hvarf alveg
úr kinnum hennar af geðshræringunni. Lækn-
irinn tók eftir að hún fölnaði, en hann hafði
euga hugmynd um hvað valda mundi, hélt
það væri þreyta. Hann vissi, að liún hafði
°ft mikið að starfa og lilífði sér ekki.
„Mig grunaði að þetta mundi vekja hjá
yður undrun,“ sagði hann. „Mig furðar líka
sjálfan á þessu, en ég held nú samt, að það
sé rétt af mér að gera það.“
Ungfrúin heyrði þegar, að læknirinn var
ekkert hrifinn af þessari fyrirætlun sinni, og
?at sér því til, að hann mundi ekki vera sér-
lega ástfanginn. Hún bældi því niður tilfinn-
ingar sínar og svaraði stillilega.
„Haldið þér að þetta sé bezt fyrir sjálfan
yður eða fyrir konuefnið? Mér finnst þér
tala um þetta eins og hvem annan kaup-
Skap.“
„Ég held nú líka að þetta sé rétta nafnið
á þessari fyrirætlun minni,“ sagði hann dap-
ur í bragði. „Þér hafið ef til vill tekið eftir
því, eins og-fleiri, sem mér hafa kynnzt, að
ég muni ekki hafa mikla tilhn'eigingu til að
leggja á mig hjúskaparbönd. Eg hef haft all-
an hugann við embætti mitt og starf. En nú
er það svo komið, að ég hef ákveðið að gift-
ast skjólstæðingi mínum, ungfrú James, dótt-
ur konunnar, sem dó hér fvrir skömmu. Þér
munið ef til vill eftir því, að ég lofaði að ann-
ast dóttur hennar.“
„Já,“ sagði hún, meira gat hún ekki sagt,
en starði á lækninn.
„Yður furðar mjög á þessu?“
„Já, ég get ekki neitað því,“ og hún dró
andann djúpt, því hún fann til skerandi sárs-
auka. „Og þér hafið ekki þelckt ungfrú James
nema tvær eða þrjár vikur, og svo er hún
víst mjög ung, eða er ekki svo?“ og hugur
lijúkrunarkonunnar hvarflaði til unglings-
stúlkunnar, sem hún hafði heimsótt daginn
eftir lát móður hennar, og sem þá hafði ver-
ið svo ofsafengin og óstjórnleg í sorg sinni,
að engin vinsemd eða hluttekning hafði haft
áhrif á hana, og þessi tötralega, unga stúlka
eða öllu heldur barn, átti nú að verða lcona
Miles Andersons.
„Hún er aðeins 18 ára, — og það er ein-
mitt það, sem gerir þetta mál fremur erfitt,
ég gat eigi tekið hana heim til mín með öðru
móti en að giftast henni. Ég ræðst í það til
þess að geta séð um hana að öllu leyti, og
hún virðist sjálf glöð og ánægð yfir þessari
úrlausn málsins.“
Framhald.
☆
HEIMILISBLAÐIÐ
209