Heimilisblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 6

Höllin í Menara
Smásaga eftir PAUL-LOUIS HÉRVIER
„Djellah“ nálgaðist höfnina í Casablanca.
Eftir tvo klnkkutíma myndu Malcaret-syst-
urnar tvær yfirgefa skipið, sem liafði flutt
þær í fyrstu sjóferð þeirra um dagana. Þær
voru óþreytandi við að skoða himininn, hafið
og samferðafólkið. Minnsta gola olli þeim
ótta og gat orðið efni í margra klukkustunda
vangaveltur og umræðu. Það hlaut að vera
óskaplegt að upplifa raunverulegan storm á
hafi úti.
Systurnar voru óvanar því að umgangast
ókunnuga og nutu sín því ekki til fulls. Allt
frá barnæsku liöfðu þær dvalizt í húsi því í
Lazenay-sur-Auron, sem þær liöfðu erft eftir
foreldra sína. Auk óverulegra eftirlauna
höfðu þær getað önglað sér inn aura með
því að leigja út efri liæð þessa húss, og því
ekki þurft beinlínis að svelta. Vini áttu þær
enga, af þeirri einföldu ástæðu að þær liöfðu
ekki efni á því að taka á móti gestum líf
þeirra allt hafði í raun verið endalaus æfing
í því að sætta sig við það lága og smáa, og
eina samband þeirra við umheiminn var
gegnuin verzlunina og svo auðvitað þorps-
blaðið, sem þær skiptust á um að lesa upp-
hátt livor fyrir aðra.
Örlítil ljósglæta í tilveru þeirra var sanit
liann Ágúst „litli bróðir“ þeirra, sem skrif-
aði til þeirra löng sendibréf frá Marokko,
þaðan sem liann bjó. Stöku sinnum sendi
hann þeim líka peninga, en reyndar ekki
nema örlítið, vegna þess — eins og hann
skrifaði — að ekki mátti senda miklar fjár-
upphæðir úr landinu í einu.
Þær voru nú einmitt að lesa yfir eitt af þess-
um bréfum, þar sem hann lýsti fyrir þeinr
daglegu lífi sínu. Hann hafði aðsetur í — ja,
að hugsa sér — í höll, sem hét Palais de Men-
liði á stóru grasivöxnu svæði, sem umkringt
er af tjöldiun og sumarskálum með flöggum
og veifum. Hlauparar keppa að marki, stang-
arstökksmenn fljúga í loftinu, en einleikar-
ar á sekkjapípur ganga hægt umhverfis hinar
síbreytilegu fylkingar dansaranna. Og inni á
milli sjást skotapilsklæddir kappar sveifla í
kringum sig stórum blágrýtissteinum og trjá-
bolum á stærð við símastaura eða kasta járn-
bútum, 25 kíló á þyngd, hátt í loft upp. I-
þróttamennirnir, sem taka þátt í kappleikj-
unum, eru aðallega ungir bændur, sem ferð-
ast frá einu mótinu til annars og keppa hver
við annan. Lokakappleikirnir eru háðir á
hverju ári í september í litla bænum Brae-
mar við Aberdeen. Konungsfjölskvldan er þá
viðstödd. Sumarbústaður hennar, Balmoral,
er þar rétt hjá.
Dag nokkurn sá ég hinu raunverulega Skot-
landi bregða fyrir á uppblásinni hæð fyrir
utan Braemar í þjótandi þokuskýi, sem var
alveg að því komið að verða að rigningu. Ég
hafði farið snemma út í morgungöngu, og
þegar ég kom upp á hæðina, sá ég gamla,
brosandi konu í grárri tweeddragt standa við
vegarbrúnina. Það var Elísabet drottning,
drottningarmóðirin, sem sjálf er fædd- í Skot-
landi ,afkomandi skozkra konunga. Hún hafði
rautt fjaðurskraut í hattinum, einkenni her-
deildarinnar The Black Watcli, en liún er
heiðursofursti hennar. í sama bili kom sveit
hermanna úr þeirri herdeild upp eftir liæð-
inni, voru þeir sveipaðir í skikkjur sínar, a
leið til bækistöðva sinna í Braemar. Þegar
þeir komu auga á drottningarmóðurina, réttu
þeir úr sér, lyftu upp liöfði, tóku lengri skref,
og sekkjapípurnar hófu að leika „Scotland
the Brave“. Undir þeiin fjörugu tónum réðst
riddaraherdeildin The Scots Greys ásanit
The Gordon Highlanders með liugprýði gegn
einvalaliði Napóleons við Waterloo.
Þegar fremsti maðurinn í fylkingunni var
kominn á móts við drottningarmóðurina, leit
hann til liliðar og horfðist í augu við hana.
„Slan na Gael“, sagði hún, og rödd hennar
heyrðist greinilega gegnum skerandi hljóm-
inn frá sekkjapípunum. „Sla na Gael“, svar-
aði hermaðurinn og hélt áfram hergöng11
sinni.
42
heimilisblaðið