Heimilisblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 11

uiii að aka til stöðvarinnar. Ég bíð eftir þér
ásamt Mary. Þú verður fljótur að ljúka því
sem þú átt ógert.“
Jolin Killan fór inn í íbúðarhúsið og náði
tali af hestasveininum. „I3illy“, sagði liann.
«Þegar Webster kemur aftur, viltu þá biðja
bann um að ná í Whaley dýralækni og láta
hann líta á Áskoranda og lóga honum, ef
nauðsvnlegt reynist. E'f aðeins er um sina-
tognun að ræða, þá er liægt að lækna það; en
ég er bræddur um, að það sé taugin, og þá
er ekkert hægt að gera. Þið getið fengið
Wbaley til að koma liingað strax í fyrramál-
ið.“
„Gott og vel,“ bvíslaði Billy. „Gamli Áskor-
andi — þá það. Ég skal segja Webster þetta.“
Síðan reikaði Killan hægt út að bílnum.
Þau komust til stöðvarinnar allt of snemma,
og köld golan gerði biðina ærið óþægilega.
Killan varð litið yfir engin í áttina að kyn-
bótastöðinni, sem reyndar var langt álengdar
og í hvarfi. Killan leið illa við þá tilhugsun,
að Áskorandi gæti jafnvel ekki verið úti á
beit. Hesturinn gat ekki staðið við að bíta
gras, án þess að stíga í báða framfæturna, en
Billy myndi áreiðanlega láta liann fá haus-
poka og breiða yfir hann lilýtt teppi . . .
Lestin kom, og þau stigu inn.
Henrv Banner og unga stúlkan sátu saman
öðrum megin, Ivillan settist andspænis Mary
Holm, og andlitsdrættir lians voru stirðnaðir.
Hann veitti því atbygli, að Mary leit öðru
hvoru til hans, og í augum hennar kenndi ó-
venjulegs kvíða og ábyggju.
Það var tekið að skyggja. Killan varð litið
út um gluggann. Það var móða á rúðnnni, og
úti fyrir var farið að snjóa. Það var þéttur og
fjúkandi snjór. En Áskorandi — hann stóð
Uti í þesari liríð, því að Banner hafði aflæst
hesthúsinu. Hann stóð úti undir berum himni
uieð sinn lasna framfót. Dýralæknirinn myndi
ekki koma þangað fyrr en í fyrramálið.
Lestin blés. Það var dregið úr hraðanum.
Þau voru að nálgast stöð, og Killan reis á fæt-
Ur.
Mary spratt óðara úr sæti líka og sagði:
«Hvað er að, John? Er eitthvað að?“
Hann sló frá sér með hendinni. „Ég sný
við aftur“, sagði bann.
«Hvað áttu við? Ætlarðu að fara úr lest-
inni?“ lirópaði nú Henry Banner upp. „Nei,
heyrðu mig nú vinur. Ef þú átt minnsta snefil
af heilbrigðri skynsemi, þá . . .“
„Yerið þið sæl“, sagði Killan. „Vertu sæll,
Henry frændi, — Mary“.
Hann sá að hún roðnaði af gremju og stolti
og augu hennar skutu gneistum, og í stað þess
að svara honum dró hún að sér höndina sem
hún hafði ósjálfrátt verið búin að rétta fram.
Henry Banner leit upp, undan hrukkuðum
brúnum, en sagði ekkert. Killan gekk út.
Svo vel vildi til, að járnbrautarlest fór í
gagnstæða átt skömmu síðar. Á meðan Killan
beið, varð honum hugsað um Mary Holm.
Hann elskaði hana — en liann fyrirleit stolt
hennar og kulda.
Hann tók sér leigubíl frá endastöðinni og
ók af stað gegnum hríðina.
Það var ekki fyrr en liann var kominn al-
veg að hesthúsinu, að liann gat séð hvar Á-
skorandi stóð með sigið höfuð, en stormur-
inn blés aftan á hann svo að taglið stóð inn
undir hann. Framfóturinn liékk máttvana, og
skepnan gat ekki stigið í hann.
Killan lagði höndina varfærnislega á þenn-
an gamla færleik sinn. Skepnan titraði eilítið
við snertinguna, og það var liennar eina and-
svar. Áskorandi lyfti ekki höfði.
Killan fálmaði um hengilásinn. Áskorandi
haltraði nær og studdi þungann af köldum
skrokknum lítillega upp við húsbónda sinn.
Killan greip báðum höndum sterklega um
ryðgaðan lásinn og lirikkti í, unz í sundur
gekk læsingarjámið.
Hann þreif upp hesthúsdyrnar. Notalega
lyktina lagði á móti honum, hún var blandin
ferskri og sætri angan af lieyi. Áskorandi
haltraði óðara inn fyrir. Hófar hans slógust
fast niður í gólfplankana. Killan kveikti á
lugt sem liékk úti í horni, og lét aftur dyrnar.
Áskorandi hafði haltrað inn í básinn sinn og
út í horn, og þegar Killan gekk þangað, var
skepnan þegar lögst og liafði dregið veika
fótinn inn undir sig, auðsjáanlega af því hún
réði ekki við hann.
Killan dró fótinn fram aftur og lagði hann
í þægilegar stellingar um leið og hann þcrrði
af honum vætuna. Hann hjúfraði þykka á-
breiðuna vel að hinum limlesta fæti og tók
að nudda hana undir ábreiðunni með báðum
Heimilisblaðið
47