Heimilisblaðið - 01.03.1973, Qupperneq 19

— Marjorie, hrópaði hann að lokum. —
Hvaðan úr ósköpunum ber þig að. Náðu þér
í stól og seztu.
— Þú ímyndar þér þó varla, að mig langi
til að sitja við sama borð og ástkona þín. Hún
hækkaði röddina eins og hún vildi að allir
heyrðu til hennar. -— Þið nýttuð ykkur það
til liins ýtrasta, að ég var burtu á ferðalagi,
öýttuð það til þess að stunda ólöglegt ástar-
líf. Þið getið haldið áfram að stimda ykkar
ólöglegu ást til æviloka, bæði tvö. Ég hef sagt
skilið við þig, Bob. Ég vil ekki sjá þig fram-
ar eða hafa nokkuð af þér að segja. Að svo
mæltu snérist hún á hæli og skundaði til baka
milli borðanna og kærði sig kollótta, þótt liún
rækist í þetta og þessa. Hún þaut rakleiðis til
Luis, er stóð álengdar.
— Farðu með mig burt liéðan, Luis, stundi
hún mjög æst. -— Mér er alveg sama hvert, —
farðu bara með mig eitthvað héðan, hvert
sem er.
— Ertu viss um, að þú meinir það, Marj-
orie? Ég vil ekki að þii gerir neitt, sem þig
á eftir að iðra seinna.
— Já, ég er alveg viss. Stattu ekki þarna
og malaðu, Luis. Farðu með mig liéðan á
stundinni. Farðu með mig til Spánar. Farðu
nieð mig til helvítis, ef þú vilt. Ég blæs á
þetta allt saman.
Hann sagði ekki fleira, en tók irndir arm
hennar og leiddi hana út að bílnum.
— Ó, Luis, hrópaði liún, er bíllinn var
kominn af stað. — Aktu hratt, eins liratt og
þú getur.
Er þau ruku á fleygiferð út úr bænum, veif-
aði til þeirra maður í bíl, sem kom á móti
þeim. Luis lét fyrst sem hann sæi ekkert, en
stöðvaði þó bílinn að lokum við vegbrúnina.
Larry stökk út úr bíl sínum og hljóp til
þeirra. — Hvert ætlið þið? Hittuð þið þau?
Hann beindi spurningunum að Luis, en það
yar Marjorie, sem svaraði.
— Já, svo sannarlega liittum við þau. Hvert
0rð, sem sagt var, er satt. Farðu bara og að-
gættu. Hún liló hátt og skrækt. — Og þú
trúðir á hana, Larry. Litla, sæta, saklausa
Ljúkrunarkonan þín. Þú liefur verið álíka
bandvitlaus í henni og Bob.
'— Sagði hún sjálf, að hún hefði átt ástar-
aevintýri með manninum þínum, spurði Larry
hvasst.
Marjorie kastað til höfðinu. — Nei, ég
spurði hana ekki um það. Það var mér nóg,
sem ég sá. Ég sá þau saman með mínum eigin
augum, og þau búa á sama hóteli.
— Taktu ekki allt sem gefið, Marjorie,
sagði Larry. — Komdu með mér til baka og
við skulum biðja þau um skýripgu.
— Það getur þú gert, sagði hún skrækum
rómi. — Ég kem ekki nálægt þeim framar.
Ég er að fara burt með T.uis.
— Marjorie, sagði mn hænarrómi. —
Hugsaðu þig þó um fyrst.
Luis kom nú til skjalanna. — Þetta kemur
yður ekki við, Burgess.
— Jú, það gerir það. Ég er vinur Marjorie.
Ég get ekki horft rólegur upp á það, að hún
fari í hundana.
— Þú ert að auðmýkja mig, sagði Luis
hæðnislega.
—- Marjorie, ég bið þig . . . byrjaði Larry
aftur, en hún vildi ekki hlusta á hann.
— Aktu áfram, Luis, hrópaði hún. — Við
eyðum ekki tíma okkar í meira tal.
— Bíðið við, hrópaði Larry. — Lofið mér
að tala . . .
— Þér getið komið á eftir okkur til San
Remo, ef þér hafið meira að segja, svaraði
Luis og liló. — Vertu sæll Burgess.
Þar með þaut hvíti bíllinn í burtu eftir veg-
inum.
27. kafli.
Natalie og Bob stóðu og störðu á eftir Mar-
jorie, stóðu eins og steingervingar og gátu
ekki hreyft legg né lið til að elta hana. Þau
voru gripin hræðilegri auðmýkingu. Þetta
„atriði“ liafði vakið athygli á garðpallinum.
Margir snéru sér til þeirra og fólk hvíslaði á.
Þetta var grimmilegt, hræðilegt.
Marjorie liafði sakað hana um að vera ást-
kona Bobs, í návist alls þessa fólks. Hún ósk-
aði þess, að hún sykki niður í gólfið, hylfi
niður í myrkur jarðarinnar að eilífu.
Hún hafði enn ekki litið á Bob. Vogaði
ekki að gera það. Það myndi verða enn verra
heldur en að standa berskjölduð frammi fyrir
þessu fólki. En brátt fann hún hönd lians
snerta handlegg hennar.
— Komdu, Natalie, tautaði hann. — Við
skulum fara.
Innst inni í auðu og yfirgefnu horni hót-
HEIMILISBLAÐIÐ
55