Heimilisblaðið - 01.03.1973, Síða 7

ara. „Þið getiS vart ímyndað ykkur, liversu
^agurt er hér,“ skrifaði hann. „Höllin er rétt
yið innsiglinguna í Marakecli, umvafin vold-
uguni pálmalimdum. Og borgin . . . liún er í
faum orðum sagt dásamleg. Út um gluggann
ttunn sé ég fagurlagaða götuna með pálmavið-
Um á livora liönd, en undir pálmakrónunum
reika Arabarnir í litríkum skikkjum sínum.
Úti við sjóndeildarhringinn gnæfa Atlasfjöll-
m og baða tinda sína í skærri sóh Sjórinn
utifyrir stirnir í fegursta litskrúði, allt frá
(iýpsta bláma yfir í tærasta sinaragðgrænt, og
loftslagið er einmitt eins og ég get helzt ósk-
að mér, hlýtt, en alls ekki óþægilega lieitt.
Munið þið, hvað okkur þótti döðlur góðar,
þegar við vorum börn? Hvað myndi ykkur
finnast um að geta lesið þær af pálmaviðn-
um? Maður getur líka fengið ógrynni af þeim
újá torgsalanum við höfnina fyrir örfáar sen-
tiniur. Ó, elskurnar mínar, bara ég gæti not-
(ð alls þessa með ykkur, en sá dagur mun
koma að ég sæki vkkur, og þá getið þið dval-
lzt hjá mér það sem eftir er, og ég þarf ekki
að vera einmana hér í öllum dásemdunum,
þar sem ég reika um eins og drevmandi. ......
Já, hversu oft dreymir mig ekki þrátt fyrir
öll herleglieitin hér syðra, að ég sé kominn
heim til okkar ástkæra Frakklands. . til
^oska- og hamingjulands bernskuára okkar . .“
Lengra komust þær ekki, því þær voru ó-
Uáðaðar af sendiboða sem færði þeim sím-
skeyti. Símskeyti....! Það var þó öldungis
ovenjulegt, og þær veltu því fvrir sér og skoð-
uðu í krók og kring, áður en þær opnuðu það
®kjálfandi höndum. Þar stóð, stutt og snubh-
ótt: ..Bróðir y8ar er dáinn“. Sá sem sendi það
var bæjarstjórinn í Marakecli.
Gömlu konurnar tvær störðu nú tárvana
augum livor á aðra og fengu alls ekki skilið
það, að draumurinn væri búinn. Dauðinn
kafði sett endapunktinn aftan við allar vonir
þeirra, alla björtu framtíðarvonirnar. Nú
Uiyndu þær aldrei framar vænta neins með
Póstinum, honum sem var vanur að færa
þeim af og til smáskammta af framtíðarsæl-
Unni nei, aldrei framar! Hvílíkt vonleysi
J’ýi' ekki að baki þessum tveim stuttu orðum.
’Æg skil þetta bara ekki“, tautaði önnur.
«Ekki ég heldur“, hvíslaði liin með titrandi
Vorum. Það var ekki fyrr en þær fóru að tala
um þetta, að tárin tóku að streyma og þær
féllu kjökrandi um háls hvor annarrar.
Auk þeirrar eigin sorgar hættist við til-
liugsunin um hann „litla bróður“ þeirra, sem
hafði orðið að láta aftur augun í liinzta sinn
án þess nokkur af hans nánustu ástvinum
stæði við banabeð hans. Að hvaða gagni komu
auðævi og ytra prjál þegar svo stóð á!
Skyndilega kom þeim í koll sú hugmynd,
að þær skyldu sjálfar fara á staðinn og sækja
sinn réttilega arfahlut. Þær skröpuðu saman
því litla sem þær áttu, seldu allt sem þær
gátu selt, tóku út spariféð sitt, sem ekkert
var nema nafnið, og nokkrum dögum síðar
voru þær lagðar upp í langferðina.
Þeim fannst þær gætu ekki lagt nógu
snemma af stað, því að þær sáu það fvrir sér,
hvernig vandalaust fólk mvndi reyna að maka
krókinn á þeim auðæfum, sem með réttu væri
þerira og engra annarra. En það skyldi eng-
inn fá leyfi til að stela af þeim svo mikið sem
einni sentímu. Það var ekki ágirnd, sem þessu
réði, heldur réttlætistilfinning, því að þessar
tvær konur sem alla ævina liöfðu orðið að
spara og láta sér lvnda fátt og smátt um dag-
ana, gátu ekki hugsað sér að lála eins og ekk-
ert væri, þegar um annað eins og þetta var að
ræða.
A ferðinni þóttust þær verða varar við öf-
und og afbrýðisemi. Ef þær sáu tvennt eða
þrennt standa á tali saman, voru þær sann-
færðar um, að það væru auðæfi þeirra vænt-
anleg, sem um væri rætt.
Frá Casahlanca var ætlunin að halda áfram
til Marakeesh með járnbrautarlest.
Það var komið undir kvöld, þegar þær
lögðu upp í þá ferðina. Hinztu geislar sólar-
innar gylltu hvítlituð húsin í borginni og
grannvaxna pálmaviðina.
„Ágúst hafði sannarlega á réttu að standa“,
sögðu þær, „fallegt er liérna . . . afskaplega
fallegt“. Þær sátu þétt, þrýstu sér livor upp
að annarri eins og hræddir fuglsungar sem
móðirin liefur yfirgefið. Ekki höfðu þær lengi
ánægju af útsýninu gegnum lestargluggana,
því að injög skyndilega féll á niðamyrkur, og
þess vegna fengu þær ekki að líta auguin bak-
lilið peningsins: liina auðu og snauðu sand-
strönd . . .
Undir dögun komust þær til Marakeesh, og
heimilisblaðið
43