Heimilisblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 24

heyrt getið um þennan Ferrari. Hvað vildi
þessi náungi honum nú um miðja nótt?
— Dr. Ferrari sagði, að þetta væri afar
mikilvægt hélt dyravörðurinn áfrain.
Bob yppti öxlum. — Allt í lagi. Viljið þér
þá vera svo góður að ná símsambandi við
hann.
Hann hafði verið að því kominn að skeyta
ekkert um þessa kvaðningu. Hann var svo ör-
magna af þreytu.
Hann þurfti að bíða góða stund. Á meðan
gekk liann fram og aftur um gólfið í þungum
þönkum. Að lokum kom dr. Ferrari í símann.
— Ég vona, að þér afsakið, þótt ég ónáði
yður, mælti hann á bjagaðri ensku. — Hingað
á sjúkrahúsið til okkar var komið með landa
yðar, enska konu, sem hlotið hefur mjög
slæman heilahristing og fleiri afar alvarleg
meiðsl. Ég frétti, að þér væruð í Monte Carlo
og um liinn frábæra uppskurð yðar á Sir
Denton. í*ar sem þér eruð landi hennar, datt
mér í hug, að þér væruð fáanlegur til að koma
hingað og líta á hana. Og ef til vill gætuð
þér gefið okkur góð ráð, áður en við hefjum
uppskurðinn.
— Er uppskurður naðsynlegur?
— Tvímælalaust. Og auk þess er ég hrædd-
vir um, að hann komi ekki að neinu gagni.
Bob varð ergilegur og æstur. Enda þótt svo
vildi til, að konan væri ensk, var engin á-
stæða til að ónáða liann þannig á þessum
tíma sólarhrings. Þeir gátu þó h'klega fengið
sín ráð og sína hjálp frá San Remo eða Nice.
— Ég get ekki skilið . . ., lióf hann mál
sitt, en tók sig svo á. — Vitið þér, hvaða kona
þetta er.
— Nei. Hún ók út af í beygju á stórum,
hvítum Alfa Remoe. Það eina, sem við höfum
1,1 að fara eftir, er snyrtiveski og skartgripa-
skrín með nafninu Marjorie grafið á.
Eitt andartak hélt Bob, að líða myndi yfir
liann. Hann varð að styðja sig við vegginn í
símaklefanum, og símtólið rann úr liöndum
hans. Það sortnaði fyrir augum lians, en hann
barðist gegn því og tókst að taka upp tólið
aftur.
— Hvernig lítur hún út? spurði hann rám-
ur. — Er hún Ijósliærð með möndlulaga
augu?
— Þér þekkið liana þá? Það hlýtur að
ráða úrslitum fyrir yður. — Ég kem. Eg kem
þegar í stað. Gefðu mér nafnið á sjúkrahús-
inu.
Hann reikaði út úr klefanum og að af-
greiðsluborðinu. — Náðu mér í bílinn, sem
ég var með áðan, eða einhvern annan, sag ði
hann við dyravörðinn. — Ég verð að komast
á sjúkraliúsið í Ventimiglia þegar í stað. Það
er um líf eða dauða að ræða.
— Skal gert, herra.
— Og ungfrú Norris. Ég verð að ná í liana.
Hringdu á herbergið hennar. Nei annars, ég
fer sjálfur upp til liennar. Hann gekk upp
stigann og hrasaði í öðru liverju skrefi.
Hann beið andartak úti fvrir herbergisdyr-
um Natalie, áður en liann bankaði. Hann
varð að liafa stjórn á sér, áður en liann talaði
við Iiana. Það hvarflaði ekki að honum, að
hún myndi neita að koma með honum. Hann
hafði svo óbilandi traust á henni, að hann
vissi, að smáborgaralegur hugsunarháttur
myndi ekki aftra henni. Hann vissi, að eina
liugsun hennar myndi vera sú sama og lians;
sú bæn, að færni lians vrði þess megnug að
bjarga lífi Marjorie.
Hann barði að dyrum.
Hún svaraði þegar í stað. — Hver er það ?
Hann sagði til sín. Hann liafði ekki búizt
við, að liún væri vakandi á þessum tíma, en
svo var greinilegt.
— Má ég koma inn?
Það varð andartaks þögn. Honum fannst
hann heyra, eða var það mishevrn, liana
grípa andann á loft.
— Já, komdu bara inn.
Rödd hennar var róleg og yfirveguð. Hann
heyrði liana ganga yfir gólfið og kveikja ljós-
ið, áður en hún opnaði.
Hún var í morgunkjól úr brúnu silki utan
yfir náttkjóhium. — Bob, hvíslaði hún, og eft-
ir að hafa litið sem snöggvast á andlit hans,
greip hún í handlegg hans og sagði: — Hvað
liefur komið fyrir, Bob, Bob?
— Það er Marjorie, stundi liann upp. —
Hún lenti í slysi. Bíllinn hennar valt. Hun
liggur á sjúkrahúsinu í Ventimiglia. Ég var
rétt í þessu að frétta það af einum læknanna
þar. Við verðum að fara þangað þegar í stað.
Hún starði á hann stórum, brúnum auguin?
og andlit hennar varð hvítara en hvítt vegp'
fóðrið á veggjunum. En hún spurði einskiS:
svaraði aðeins stutt og rólega.
60
HEIMILISBLAÐIP