Heimilisblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 12

höndum. Þetta gerði hann ekki vegna þess
að hann liéldi, að hann gæti með þessu móti
læknað skepnuna, heldur vegna þess eins að
þetta gat ef til vill aukið blóðrásina og þann-
ig linað kvalir hestsins.
Killan komst að raun um, að hestinn
kenndi mjög til á sérstökum stað á fætinum.
Þegar liann snart við þessum vöðva, var sem
rafstrauinur færi um skrokk skepnunnar og
hún hnykkti til liöfðinu. Killan komst ekki
hjá að lieyra stunurnar og tók af hestinum
heypokann. Minna mátti sjá en það, að dýrið
þjáðist. Mannveran leitar læknis undir svip-
uðum kringumstæðum, því að mannveran er
ekki skynlaus skepna; liestur liefur engum
að treysta nema sjálfum sér í náttúrlegri
blindni.
Killan kosmt að þeirri niðurstöðu, að svo
lengi sem skepnan finndi til á þessum sér-
staka stað væri rétt að lialda nuddinu áfram.
Og liann liélt áfram, klukkustundum saman,
þangað til hann sjálfan var farið að verkja
bæði í hendur og höfuð. Hann hætli ekki
fyrr en liann var fullviss um að hesturinn
væri sofnaður, þrátt fyrir allan verkinn. Þá
lét Killan liallast upp að steinveggnum við
hlið hans.
Honum fannst það léttir að hafa veikan
fót Áskoranda til að hugsa um í stað eigin
eymdar og óláns. En þegar dýralæknirinn
kæmi í fyrramálið til að kveða upp dóm sinn,
sennilega dauðadóm, yfir hestinum, þá ætti
Killan ekkert umhugusnarefni lengur nema
eigin vesaldóm. Honum fannst h'ka sjálfum
sem það stríddi á móti heilbrigðri skynsemi
að hafa farið úr lestinni og snúið baki við
Mary Holm, Henry Banner — og sjálfum
framtíðarmöguleikum sínum.
Nú hlutu þau hin að vera komin til horg-
arinnar, og kannski leið Mary Holm ekki
sem bezt vegna alls þessa. En hún var kona
sem ekki var líkleg til að vilja giftast ein-
hverjum aula. Þegar útlitið fyrir það, að
hann erfði milljónir Banners, voru fyrir hí,
þá myndi liún örugglega missa allan áhuga á
lionum. Ekki svo að skilja, að hún væri út-
spekúleruð; en liún var kvenmaður, sem bæði
vænti þess og krafðist að finna fvrir dugnaði
og skynsemi hjá þeim manni, sem hún yeldi
sér.
Hugsanir lians urðu æ meira á reiki. Hann
var í þann veginn að sofna.
Hann fann fyrir einliverjum þyngslum, seni
á sér hvíldu. Það var höfuð Áskoranda, sem
liann hafði lagt á kvið hans, og það var ein-
mitt þessi tilfinning, sem vakti hann, dofinn
í lærunum. Morgimbirtuna lagði eins og grá-
leitt ryk inn um ljórann efst á veggnuin.
Hann strauk hendinni um höfuð hestsins.
Augu skepnunna ipnuðust lítið eitt og lok-
uðust aftur.
Þá uppgötvaði Killan, að einhver annar var
þarna staddur allskammt frá honum. Hann
var með sáran verk í linakkanum, því að höf-
uðið liafði svo lengi liangið niður á bringu.
Þess vegna var liann lengi að líta við — og sa
þá beint í augu Mary Holm.
Hún sat í heyinu til hliðar við liann. Hann
var enn ekki fullkomlega vaknaður. Hún koni
lionum fyrir sjónir sem einskonar vitrun milli
svefns og vöku. Hann rétti fram höndina og
snart við henni.
Jú, hún var raunveruleg. Augu hennar vorxt
dökk af svefnleysi og þreytu. Þessa stundina
var liún alls ekki eins fögur og hún var vön
að vera. Hún leit nánast eldri út en hún átti
að sér. Samt vissi liann, að tíminn • mvndi
aldrei afmá þá fegurð, sem hann nú sá birtast
í allri hennar veru.
Hann reis á fætur, en með erfiðismununi,
]iví að hann var dofinn í fótleggjunum.
„Þú veizt, að ég á enga framtíðarmögu-
leika meir“, sagði hann.
„Elsku Jolin, hvað heldurðu að ég sé að
liugsa um það“, sagði Iiún. „Það verður verst
fyrir þig sjálfan, því að ég kann hvorki að
sauma né búa til mat“.
„Ekki það?“ sagði hann.
„Það er eins gott að þú fáir að vita sann-
leikann“, hélt hún áfram. „Ég hélt að ég
kærði mig meira um milljónirnar hans Bann-
ers en um þig. ■—- Þar sem ég sat í járnbraut-
arlestinni, þá liataði ég þig, John“.
„Haltu áfram“, sagði Killan. „Það gerir
ekkert til livað þú segir. En segðu mér alh
sem gerðist eftir að ég fór“.
„Það kom mjög illa við Banner, þegar eg
sagði honum, að ég ætlaði út hingað. Hann
starði á mig. Hann . . .“
„Látum hann eiga sig! Hann er mér einskxs
48
heimilisblaðið