Heimilisblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 22

ur við stýrið og fylgdist vel með veginum.
Við livern kílómeter, sem þau óku, varð
Marjorie æ niðurdregnari og örvinglaðri. Hún
varð að kreista aftur augun til að halda tár-
unum í skefjum.
Af og til tók Luis hendina af stýrinu og
lagði hana á hné Marjorie, en það gætti frem-
ur sigurvissu og sjálfsöryggis í taki lians held-
ur en blíðu og umliyggju.
Hún mátti ekki gráta í kvöld, hugsaði Mar-
jorie. Honum myndi ekki geðjast að því. Og
allt í einu varð liún virkilega hrædd við hann.
Hann var henni miklu ókunnugri en vegfar-
andi sem liún liitti af tilviljun.
Hiin hnipraði sig saman enn lengra inni í
horni framsætisins. Nú var ekki mælginni
fyrir að fara hjá lienni lengur, og hún hló
ekki lieldur.
— Þú ert líklega þreytt, sagði Luis og ró-
aði sig með því. Það var ekki í lians eðli að
reyna að skilja dýpri mannlegar tilfinningar,
og sérstaklega flókinn konuliug. Hann kærði
sig ekkert um að þekkja konur, — aðeins
elska þær og eiga þær. Hann vildi gefa þeim
dýrar gjafir og hlaða á þær þægindum, af því
að þær voru hans. Draumar þeirra, vonir og
áliyggjur liöfðu ekki minnstu álirif á hann.
Hann elskaði þær af ástríðu, meðan þær voru
honum til geðs og skenuntu honum. Eftir á
leiddi liann ekki einu sinni hugann að þeim.
Hún laiunaðist til að líta sein snöggvast á
karhnannlegan, vellagaðan vangasvip lians.
Angist hennar varð að ofsahræðslu. Henni
fannst liún finna fyrir liörðum vörum lians
við sínar; liann vildi veita lienni ástríðu, en
hún kærði sig ekki um ástríðu, — aðeins
sanna ást, samúð og skilning.
Hvað hef ég eiginlega gert, hugsaði hún.
Hún reyndi að sannfæra sjálfa sig um, að hún
hefði gert það eina, sem mögulegt var. Bob
var í Monte Carlo með þessum kvenmanni. . .
Var þetta ekki eina leiðin til að fá hann ti!
að iðrast, — eina trompið gegn lionum? En
gegnum ruglaðar liugsanir hennar hljómaði
rödd Larrys: — Hagaðu þér ekki heimsku-
lega, Marjorie. Ég er fús til að sverja fyrir,
að það er ekkert á bak við þetta.
Setjum svo, að ekkert sé liæft í þessu. Hún
kólnaði bókstaflega upp við þá hugsun. Setj-
um svo, að Larry liafi haft rétt fyrir sér og
hún ekki, — það sé einföld og eðlileg skýring
á þessu öllu saman, skýring, sem þau fengu
ekki tækifæri til að greina frá? Hún néri
hendur sínar í örvæntingu. Hvers vegna hafði
hún ekki sezt við borðið og hlýtt á, hvað þau
höfðu fram að færa sér til málsbóta. Hvers
vegna hafði hún hagað sér svona hræðilega
og ekki veitt þeim einu sinni tækifæri til að
opna munninn? En þetta var einmitt það,
sem Iiún gerði alltaf, hversu mjög sem hún
iðraðist slíks eftir á. Þetta var eðli hennar,
hún gat ekki haldið aftur af sér.
Það var eins og Ijósin í San Remo fossuðu
út úr mjTkrinu. Kannski liafði hún lokað aug-
unum, því ljósin komu henni svo á óvart, að
hún rak upp óp.
— Hvað gengur að þér? spurði Luis.
— Ekkert. Það eru bara ljósin.
— Þú lilýtur að hafa blundað.
Hún var að því komin að skella upp úr, en
tók sig á í tæka tíð. Fengið sér blund, —■
hvernig ætti hún að hafa eirð í sér til þess
nú? Átti hún yfirleitt eftir að festa blund
oftar í þessum heimi? Hún vogaði ekki einu
sinni að loka augunum, því þá sæi liún fölt,
steinrunnið andlit Bobs fyrir sér, þrungið á-
hyggjum og ef til vill fyrirlitningu. Hún gat
ekki afborið tilhugsunina um að Bob fyrirliti
hana. Bara að ég hefði hingrað ögn við, liugs-
aði hún með sjálfri sér livað eftir annað.
Hvers vegna þaut ég í burtu eins og brjáluð
manneskja? . . . Bara að ég hefði beðið . . •
Ó, góði guð, hvers vegna í ósköpunum gerði
ég það ekki?
— Jæja, þá erum við komin að hótelinu,
elskan mín, sagði Luis. — Komdu, nú förum
við inn og pöntum lierbergið okkar.
— Herbergið okkar, Luis? spurði hún
veikri, skjálfandi röddu.
Hann hló sigri hrósandi og lagði hnadlegg-
inn um herðar liennar. — Að sjálfsögðu,
elskan. — Herbergið okkar, með svölum og
víðsýni yfir hafið og stjörnuhimininn. Konidu
nú.
— Luis, ég, ég . . . Lofaðu mér að sitja
liérna, meðan þú gengur frá þessu. Ég held,
að ég þori ekki að láta fólkið á hótelinu sja
mig ennþá. Kannski vita þau . . . hún þving-
aði fram bros. —- Þú sérð, að ég er ekki sér-
lega útfarin í svona löguðu. Þetta . . . þetta
er í fyrsta sinn, sem ég . . .
— Litli, yndislegi kjáninn minn, liló liann.
58
HEIMILISBLAÐIP