Heimilisblaðið - 01.03.1973, Page 25

— Já, auðvitað, dr. Brad. Ég verð tilbúin
eftir fáeinar mínútur. A ég að hitta þig
niðri?
Hann kinkaði kolli og fór. Hún hafði ekki
spurt neins, ekki látið í ljós neina samúð.
Hún hafði aðeins sagzt mundu vera tilbúin
innan skamrns. Þetta var einkennandi fyrir
liana, sem og það að kalla liann dr. Brad. Á
vissan hátt var liann ánægður með það. Dr.
Brad, vinnuveitandi liennar, ekki maðurinn,
sem elskaði liana. Og þannig yrði það að vera,
meðan þau hjálpuðust að því að reyna að
bjarga lífi Marjorie.
Hann fór í kalda sturtu og skifti um föt, og
þegar hann kom niður, stóð Natalie þar og
Ijeið. Þau settust þögul inn í bílinn við hlið
hvors annars í aftursætinu.
Aðeins einu sinni í þessari óraunverulegu
angistarfullu ferð, sagði lnin eitthvað, og það
var: Viltu ekki halla þér aftur, dr. Brad? Þú
getur þurft á öllum þeim styrk að halda, sem
þú hefur yfir að ráða.
—- Þakka þér fyrir, Natalie. Ég lield bara,
að ég geri það. Ég loka augunum, ef ég má.
-— Gerðu það.
Bob sat svo hljóður, að hún vissi ekki,
hvort liann svaf eða ekki. Hún vonaði, að
hann gerði það. Þvílík nótt, sem þetta hafði
verið fvrir hann. Og svo þetta ofan á allt sam-
an. Hana sveið í hjartað vegna lians og lang-
aði að rétta út hendina og liugga liann. En
hún spennti í stað þess greipar í kjöltu sinni.
Hann var Robert Bradburn, liinn frægi skurð-
laeknir, og liún var Natalie Norris, skrifstofu-
stúlka hans.
Það var næstum óbærilegt fyrir Bob að sjá
Marjorie liggja á skurðborðinu með lemstr-
aða limi og nábleikt andlit. Hann sneri sér
tmdan.
— Við verðum að skera hana upp þegar í
stað, sagði hann við dr. Ferrari, sem stóð við
hlið hans.
-— Sammála. Við höfum að sjálfsögðu ekki
fullt vald til þess, en undir þessum kringum-
stæðum . . .
Örlítið, kvalið bros kom á varir Bobs. — Ég
er eiginmaður hennar.
Dr. Ferrari gat með naumindum stillt sig
um að lirópa ekki upp. Það var enginn tími
til að biðja skýringa. Hann tók orð Bobs góð
°g gild.
Natalie liafði aldrei dáð Bob eins mikið og
þessa nótt í liinu háspennta andrúmslofti
skurðstofunnar. Hver hreyfing hans var ná-
kvæmlega útreiknuð, eldsnör og hnitmiðuð.
Hann var á ný hinn stórkostlegi, ungi skurð-
læknir, og þarna í morgunsárið vann hann
næstum yfirnáttúrlegt afrek.
Ef einliver getur bjargað Marjorie, þá er
það hann, hugsaði liún. Eftir allt það, sem
gerzt liafði, var undarlegt að vera vitni þess,
að Marjorie lá á skurðborðinu og Bob, sem
hún liafði auðmýkt, sært og farið síðan frá,
lagði sig allan fram við að bjarga lífi hennar.
Hún talaði við Bob frammi á ganginum,
er uppskurðinum var lokið. Hún spurði einsk-
is, en spurninguna gat að lesa í hrúnum aug-
um liennar. Og Bob svaraði lienni liæglátlega.
— Ég veit ekki enn, hvort hún lifir þetta
af. Ef hún gerir það, það leið skuggi yfir and-
lit lians, — er ég liræddur um, að hún verði
krypplingur það sem eftir er ævinnar.
— Ó, nei!
— Það verður sárt fyrir hana. En . . . liann
harkaði af sér og starði fram fvrir sig niður
ganginn, — en ég verð að reyna að gera hana
hamingjusama, í öllu falli verð ég að gera
það sem ég get til þess að gera henni tilver-
una eins góða og mögulegt er.
— Það er ég viss um, að þú gerir, Bob. Og
ég efast ekki um, að þér mun takast það. Það
var undravert, hve róleg hún var.
Þau þögðu bæði um stund. Þá rétti Natalie
óvænt út liöndina. — Vertu sæll, Bob.
— Hvað, hvað áttu við, Natalie? Þú ætlar
þó ekki að fara núna?
Hún kinkaði kolli. — Ég get ekki verið þér
til neins frekara gagns liér. Og það er bezt,
að ég verði horfin á braut, þegar liún kemur
til meðvitundar aftur.
Hann gat ekki hreyft neinum mótmælum
við þessu. Innst inni var honum l jóst, að hún
hafði rétt fyrir sér.
— Þú ert viss um, að þú spjarir þig ein?
spurði liann undarlegri röddu.
— Já, þakka þér fyrir, Bob.
— Verðurðu í Monte Carlo einhvern tíma?
— Nei, ég ætla heim til Lundúna í kvöld.
Ég, ég ætla að reyna að útvega stúlku í minn
stað á skrifstofu þína, Bob.
— Natalie. Hann hrópðai næstum upp
nafn hennar.
Heimilisblaðið
61