Heimilisblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 9

Hvíta pillart
Smásaga eftir Max Brand
Kynbótastöðin, liestarnir, búgarðurinn,
landsetabúsið litla — þetta var allt í eigu
frænda Jobns Killans, bins ríka skipaeiganda
Henry Banners. Hann liafði veitt Killan allt
þetta að láni og gat því tekið það af honum
aftur, hvenær sem honum þóknaðist. Og nú
var einmitt runnin upp sú stund, að liann
oskaði þess. Þegar fyrirtæki gaf ekki af sér
arð, þá mátti það fara lönd og leið. Það var
tegla hjá Banner, og þess vegna hafði liann
grastt milljónirnar sínar. Viðkvæmnistilfinn-
tiigar átti bann ekki varðandi þau efni.
Þessu var aftur öðruvísi farið með Killan.
^ania máli gegndi um Mary Hobn, einkum
þegar Jolm var við málin riðinn.
Hún sagði við John: „Það er bara um að
Sera að sýna öriitla þolinmæði, Jolm. Ein-
uvemtíma fáum við, bæði þú og ég, búgarð
l,t í sveit; þá getum við farið að rækta hesta,
°g það verða okkar eigin hestar, sem enginn
getur tekið frá okkur. Þú átt ekki að taka
þetta svona nærri þér, þótt þú verðir að sjá
af því hesthúsi sem þú hefur núna.“
John Killan var mjög stilltur og gætinn
Ungur maður. Sjaldan lét hann tilfinningar
s<nar í ljós, en nú mælti bann með áberzlu-
þunga:
„Ef þú ættir börn, Mary, og einhver kæmi
°g segði að þú skyldir láta þau af bendi og
^nttir ekki að sjá þau framar, — en rejmdi
svo að Iiuglireysta þig með því, að þú gætir
eignazt önnur börn síðar, — hvað myndirðu
segja við slíku?“ Þau litu bvort á annað og
sogðu ekki fleira. Hún skildi, bvernig bon-
Utn leið.
Jobn Killan elskaði Mary Holm, og bann
elskaði líka besta þá, sem hann hafði alið
uPp. En ef bann vildi geta haldið Mary, þá
varð hann að láta frá sér bestana — og það
'arð hann reyndar að gera hvort sem var, því
afi þeir vrðu allavega teknir af honum, þar
sem þeir voru í eigu frænda hans og Henry
Öanner bafði nú ákveðið að losa sig við þessa
eign sína, þar sem John Killan hafði fengið
tækifæri til að vera það sem hann liafði af
náttúrunni verið fæddur til: að annast og
uppala hesta.
Banner hafði nú gefið frænda sínum tvo
kosti: eitthvert annað starf, eða ekkert af
lians hálfu. Eitthvert annaö starf var auðvit-
að skrifstofumennska á kontór skipafélagsins,
en þar voru svo rífleg laun, að hann gæti
gifzt Mary Holm. Ekkert af frændans hálfu
þýddi, að hann missti allan ábuga á þessum
unga frænda sínum og svipti bann hestunum
að auki. Allavega átti að leggja niður kyn-
bótastöðina, og eftir það yrði Killan að bjarg-
ast með tvær liendur tómar, hendur sem
höfðu ekki vit á því að meðhöndla annað en
tauma hests.
Þetta voru semsagt í rauninni engir kostir.
Sjálfur var nú Henry Banner kominn á
vettvang til þess að fylgjast með uppboðinu á
gripum sínum. Ekkert var eðlilegra en að
Mary Holm gengi um eignina með lionum.
Jnnst inni var hún hamingjusöm, enda þótt
hún gerði sér allt far um að láta alls ekki á
því bera. I sannleika sagt, þá fannst henni
öllu meira öryggi í því fyrir Jolm að fá liana
til að standa sér við hlið, og svo auk þess
liafa milljónirnar hans Banners að bakhjarli,
heldur en að annast liross og njóta þeirrar
útivistar sem liann yrði reyndar að segja skil-
ið við.
Hvað Jobn Killan viðkom, þá reyndi hann
að vera beinn í baki eins og sönnum manni
sæmir. Hann var með bros á vör allan tím-
ann, á meðan hestarnir voru leiddir út liver
á fætur öðrum og látnir hlaupa vfir hindr-
anirnar úti á æfingabrautinni með knapa á
baki — kannski í síðasta sinn. — Og liann
gekk með kreppta hnefana í vösunum, til þess
að fólk sæi það ekki.
Mary Holm nam staðar ásamt Banner við
hlið JCillans og sagði: „Þeir liafa alveg ljóm-
andi gang, Jolin, finnst þér ekki?“
HEIMILISBLAÐIÐ
45