Heimilisblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 23

— Hvernig ættu þau að vita nokkuð? Hvern-
tg ætti þau að gruna nokkuð? Ég skrifa okk-
Ur bæði inn undir mínu nafni.
-— Já, já, auðvitað. En mér finnst það ekki
líta nógu vel út. Ég er viss um, að þau grand-
skoða okkur, Luis.
Takið um handlegg hennar varð fastara. —
Það gera þau ekki, elskan. Þú lætur bara
taugarnar taka af þér alla skynsemi. Vertu
nógu væn og komdu með mér inn.
— Leyfðu mér að sitja liérna smástund!
-— Sjálfsagt, elskan mín. Hann brosti aft-
ur, svo að skein í hvítar tennurnar. — Ef til
vill er það bezt. Ég sendi dvravörðinn niður
eftir farangrinum. Hann laut niður og kyssti
hana. Því næst steig hann út úr bílnum og
hvarf inn í hótelið.
Ég hata hann, hugsaði Marjorie skyndilega.
En hvað gat hún gert? Hún hafði brennt all-
ar brýr að baki sér og svo að segja gefizt lion-
Uni. Það hafði hún gert í andartaks vitfirr-
'ngu. Hverngi gæti hún sloppið undan? Hún
óttaðist að koma af stað uppþoti á hótelinu:
það var eitthvað við Luis, sem skaut lienni
nijög skelk í bringu. Hann var ekki af því
taginu, að hann léti fara með sig eins og
tuskudúkku, öðru nær. Það var tvímælalaust
eitthvað svo hræðilegt við liann. Allt í einu
varð henni ljóst, að hún megnaði ekki að
leggja í þetta með honum, liún var búin
að fá andstyggð á honum . . . En hvað átti
hún að gera? Skyndilega datt henni ráð í
Eug. Hún smeygði sér undir stýrið á bílnum,
ýtti á ræsilmappinn, setti í gír og bíllinn
rauk af stað niður veginn.
Hún hafði ekið bíl áður, en engum nándar
naerri eins kraftmiklum og þessurn Alfa
Rinieo. Hefði hún ekki verið svo utan við sig,
er þau komu í bæinn, hefði hún samstundis
skilið, að henni myndi ekki takast að stjóma
Eílnum í hinum fjölmörgu hættulegu beygj-
um á veginum. En lienni var aðeins eitt í
Euga: að komast undan Luis.
Hraðar og liraðar ók hún. Hún þandi bíl-
tnn bókstaflega til hins ýtrasta, eins og hún
v®ri elt af sæg djöfla, öllum með andlit Luis
dökkt og fallegt, með sterkar, hvítar tenn-
ur og svolítið illkvittnislegt bros. Hún hugs-
a^i til þess, hvemig Luis tæki skyndilegum
flótta heunar. Hann yrði vafalaust óður af
hræði, svo ímyndunarveikur og sjálfsöruggur
sem liann var, þegar konur voru annars veg-
ar. Við tilhugsunina urn viðbrögð hans, er
liann kæmist að því, að hún hefði flúið, kast-
aði hún höfðinu aftur og hló liátt. 1 sania
bili tók liún krappa beygju. Hvíta liraðakst-
ursundrið vó salt í loftinu og hafnaði loks
við bákka um 70 metrum neðar.
*
Bílstjóri Bobs sneri sér við í sætinu. —
Það lítur út fyrir, að hér hafi orðið slys. Eig-
um við að stanza.
Bob hristi liöfuðið. — Nei, við skulum ekki
tefja. Við gætum tafizt of lengi. Það virðist
vera komið fólk þarna á staðinn, og er ekki
að konia sjúkrabíll þarna niður liæðina? Ég
verð að halda áfram til San Remo. Rödd lians
var liás. — Ég verð að komast þangað tafar-
laust.
29. kafli.
Dögun í austri. Bob kom til baka ti] Monte
Carlo náfölur í andlitinu af þreytu og á-
hyggjum. Hann var svo þreyttur og niður-
brotinn, að hann gat vart staulast upp hótel-
tröppurnar. Hann liafði flett í gegnum gesta-
bækurnar í liverju einasta hóteli í San Remo
án þess að finna nafn hvorugs þeirra. Ef til
vill höfðu þau alls ekki gist í San Remo, held-
ur haldið áfram til einlivers af hinum mörgu
smábæjum við frönsku landamærin.
Hann íhugaði, livort liann ætti að segja
Natalie frá mislieppnaðri leit sinni. Nei, liún
hafði sannarlega þegar fengið nóg, veslingur-
inn litli. Hvers vegna ætti hann að þjaka
liana með sínum áhyggjum? Bezt væri, að
hann hyrfi algerlega úr hennar h'fi, bezt að
leyfa henni að hefja nýtt líf án hans.
Hann var svo þreyttur og útslitinn þennan
gráa morgun ,að hann náði að sætta sig við
þetta. Já, hann fann, að starfsáhuginn gæti
orðið honum nægt veganesti, að hann gæti
komizt af án ástar.
Er hann bað um lykilinn að herbergi sínu
hjá dyraverðinum, leit hinn síðarnefndi
felmtraður upp og sagði: — Aha, lierra Brad-
burn. Dr. Ferrari hefur staðið í því í marga
klukkutíma að reyna að ná í yður. Hann bað
um, að þér hringduð í hann um leið og þér
kæmuð aftur hingað á liótelið.
Bob hrukkaði ennið. Hann hafði aldrei
Heimilisblaðið
59