Heimilisblaðið - 01.03.1977, Síða 7

Þegar frú Barlatan var farin, henti frú
Fréneuse sér á legubekkinn, gróf andlitið
niður í svæflana og grét allt hvað af tók.
Olivier fór á bak við hana fyrir allra
augum, enda þótt þau væru búin að vera
gift í aðeins eitt ár. Auðvitað vissi hún,
að hægt var að nefna önnur slík tilfelli
með önnur hjón, en það varð henni ekki
til neinnar huggunar. Bæði frænka henn-
ar og vinkona úr kvennaskólanum höfðu
orðið fyrir sambærilegri reynslu, en sá
hafði verið munurinn með þær, að þær
höfðu gifzt af skynsemisástæðum, en þau
Liane og Olivier höfðu gifzt af ást. Það
var alls engin ástæða til að ætla, að Olivier
hefði verið að gera sér það upp. Hvers
vegna hefði hinn ungi og myndarlegi bar-
ón de Fréneuse átt að ganga að eiga hina
ungu og smávöxnu Liane Dorés, sem var
af almúgafólki komin og ekki átti bót
fyrir skóinn sinn, ef ekki sökum þess, að
hann hafði orðið ástfanginn af henni?
1 þriggja mánaða langri brúðkaupsför
þeirra til Brasilíu hafði Olivier komið
fram við hana af ýtrustu tillitssemi og
umhyggju, og tilhugsunin um þetta kvaldi
Liane hvað mest. — Að maður, sem var
ástfanginn upp fyrir haus af konunni
sinni, skyldi geta breytzt í eitthvað sem
væri henni gersamlega framandi, það var
henni fullkomlega óskiljanlegt.
Að vísu höfðu bæði móðir Liane og vin-
konur hennar reynt seint og snemma að
ieiða henni fyrir sjónir, að „eilíf“ ást væri
aðeins fagurt ævintýri, sem aðeins væri
Ll í skáldskap, og að vaninn gengi af ást-
iuni dauðri á sama hátt og eitur vinnur
hug á líkamanum.
En vaninn drepur þó aldrei skyndilega;
það gerist smám saman, eins og þegar
hropinn holar bergið; hann drýpur í hjörtu
elskendanna, án þess að gera fullkomlega
út af við þá. Tvær mannverur, sem hafa
Verið hnýtt sterkustu böndum í heimi, deilt
Jafnt sorgum sem gleði og verið sem einn
líkami og ein sál, þær geta ekki hoggið
skyndilega á þau bönd, það verður alltaf
eitthvað sem bindur þau, jafnvel þótt
óverulegt sé.
En svo virtist sem Olivier væri ekki
bundinn af einu né neinu; hann leit ekki
út fyrir að eiga nokkurn snefil af vænt-
umþykju eftir handa henni litlu Liane
sinni, heldur umgekkst hana af kaldri og
siðmenntaðri kurteisi.
Þegar hann kom heim, smellti hann smá-
kossi á hönd henni, en tók hana ekki meira
út með sér, heldur hafði ætíð á hraðbergi
einhverja afsökun til þess að komast að
heiman; að hann þyrfti að fara í klúbb-
inn . . . eða hvað það nú var. Og undir
því yfirskini, að hann væri þreyttur, lét
hann fyrirberast næturlangt á legubekkn-
um í sinni eigin stofu.
„Kannski ég sé að verða gömul og ljót,“
hugsaði vesalings Liane og stundi, dró
fram spegil og virti fyrir sér hvern and-
litsdrátt sinn.
En ekki! Augu hennar voru jafnvel
fegurri en nokkru sinni, þegar skuggi sorg-
arinnar hafði fallið á þau. Ljóst litarraft
hennar fór vel við rauðgullið hár henn-
ar. Það er varla við því að búast að mað-
ur sé orðinn „gamall“, þegar haður hef-
ur aðeins þrjá um tvítugt.
Allan daginn var Liane að velta fyrir
sér hugsanlegri ástæðu fyrir kuldalegri
framkomu Oliviers, sem hófst svo skyndi-
lega, nánar tiltekið þann 17. júní. Þann
dag kom hann heim úr klúbbnum með enn-
ið fullt af áhyggjuhrukkum. Hún tók glað-
lega á móti honum eins og venjulega; en
í stað þess að taka hana í faðm sinn, kyssti
hann kalt og kurteislega á hönd henni.
Eitthvað sérstakt hlaut að hafa komið
fyrir hann í verzlunarferðalaginu þann
16. og 17. júní. En hvað? Hvers vegna
sagði hann henni ekki neitt? Sjálf þorði
Liane ekki að spyrja hann.
„Hvemig hefurðu haft ofan af fyrir
HEIMILISBLAÐIÐ
43