Heimilisblaðið - 01.03.1977, Síða 10

eigandans. Hann var að spyrja eftir yður,
og það er eitthvað áríðandi."
Audrey hraðaði sér undrandi inn til
eigandans. Hann var maður lágvaxinn, og
þegar stúlkan kom inn, sá hún að hann
var í geðshræringu, og hann setti í brúnir
þegar hann sá hana.
„Þetta er mjög slæmt — mjög leitt til
vita,“ sagði hann stuttur í spuna. „Þér
neyðist til að fara til kirkjunnar og aðstoða
þar. Ungfrú Drew hefur sent orð og til-
kynnt, að hún sé veik.“
Til kirkjunnar! Hún átti að lenda í því
að vera í kirkjunni og skreyta við brúð-
kaup annarrar stúlku — einmitt í dag.
Audrey náfölnaði.
„Get ég ekki komizt undan því? Eg —
ég beinlínis get það ekki —! Gæti ekki
ungfrú Lee . . . “
„Ungfrú Lee fer heim til brúðarinnar
og aðstoðar við skreytinguna þar. Það
verður ekki um aðra að ræða en yður. Þér
getið ekki skorazt undan því.“
„En — þetta get ég ekki ... “ stamaði
Audrey.
Eigandinn leit tortrygginn á stúlkuna
og mælti kuldalega: „Ég skil ekki við hvað
þér eigið, ungfrú Miller! Verið svo væn
að búa yður undir það að fara til kirkj-
unnar klukkan ellefu. Farið svo strax til
starfa.“
Audrey, sem áður hafði verið náföl,
stokkroðnaði nú af greymju og auðmýk-
ingu; hún gekk út og tók til við að festa
rósahnappa við stáltein. Loftið var mett-
að af liljuilmi, og hún horfði á hvar menn
með uppbrettar ermar roguðust með
blómakassana út í flutningabílinn. Allt
í einu gall við í verzlunarstjóranum:
„Hvar eru azaleurnar — dumbrauðu
azaleurnar sem við eigum að setja á alt-
arið? Þær hafa enn ekki komið. Hefur
nokkur ykkar séð þær?“
Það varð uppi fótur og fit, og verzlun-
arstjórinn svipaðist um, reiðileg á svip.
Svo sagði hún:
„Farið í símann, ungfrú Miller — flýt-
ið yður nú! Hringið í Garðyrkjustöð Coll-
ins og spyrjið eftir Hr. Collins sjálfum.
Ef hann er ekki við, þá gerið boð fyrir
starfsstjórann. Segið, að þrjár tylftir af
azaleum sem við þurfum að nota á alt-
arið séu ókomnar!“
„Get ég fengið að tala við hr. Collins?
Þetta er í blómaverzluninni Pamelu.“
Dj úp og þægileg rödd svaraði:
„Því miður er hr. Collins ekki við nú
á stundinni. Þetta er verzlunarstjórinn,
sem þér talið við. Um hvað er að ræða?
E-er það ekki annars ungfrú Miller, sem
ég tala við?“
„Jú —“ Audrey var öldungis forviða.
Hún hafði aðeins talað við hinn unga Ge-
orge einu sinni eða tvisvar, þegar hann
hafði verið í verzluninni. „ Jú — þetta
er hún.“
Hann hló við. „Ég þekkti röddina strax!
Er það varðandi azaleurnar? Það er búið
að senda þær af stað, það sá ég um sjálf-
ur. En nú skal ég taka bíl og sjá um þetta
sjálfur.“
Audrey gekk að verzlunarstjóranum:
„Það er búið að senda blómin, og verzl-
unarstjórinn sjálfur er á leiðinni hingað.“
Síðan gekk hún aftur að rósunum sínum.
1 kirkjunni átti Audrey svo annríkt, að
henni gafst lítið tóm til að grufla út í
eigin áhyggjur. Skreyta átti hvern ein-
asta kirkjubekk. Hún byrjaði fremst við
dyr með blóm í ljósrauðum litum, og eftir
því sem innar dró voru viðhafðir litir í
sterkari tónum. Á sjálfu altarinu skyldi
skreytt með dökkrauðum rósum. Þetta var
hugmynd sjálfrar brúðarinnar.
Þegar síðasta kirkjubekknum var lok-
ið, rétti Audrey úr bakinu. Hana verkj-
aði í mjóhrygginn og hafði krampakennda
tilfinningu í handleggjunum.
„Þetta er mjög fallegt," hljómaði karl-
mannsrödd á bak við hana, og þegar Aud-
rey leit við sá hún hvar George Allen stóð.
46
HEIMILISBLAÐIÐ