Heimilisblaðið - 01.03.1977, Síða 18

Stormurinn og myrkrið voru góðir
bandamenn hans. Með hjálp þeirra tækist
honum, ef til vill, þrátt fyrir allt að sleppa
gegnum fylkingar óvina sinna. En varla
hafði þessi von skotið upp höfðinu hjá
honum, þegar hún var kæfð 1 fæðingunni
af Ijósbjarma fyrir utan. Hvoi*t það var
heldur venjulegt ljósker, eða rafmagns-
]iera, gat hann ekki sagt um, en hvort
heldur það var, gaf það frá sér skæra
birtu. Og í þessari birtu gat hann séð regn-
ið og stóru greinina, sem gljáði á í regn-
inu. Hún lamdi kvistum sínum í glugg-
ann; sveiflaðist síðan upp og vaggaði því
næst og dansaði fyrir ofan höfuð hans —
eins og ginnandi tálmynd. Greinin var
brú, sem gat borið hann heilu og höldnu
yfir það hyldýpi, þar sem dauðinn beið
hans.
Á hlöðunni beint andspænis var opin
loftlúga. Hann gekk hinum megin við
gluggann, þaðan, sem hann gat séð gegn-
um lúguna og inn í hlöðuna. í bjarma ljós-
kersins sá hann nú í fyrsta skiptið álit-
legan hóp umsátursmanna. Á einni mín-
útu taldi hann yfir tuttugu manns.
En það sem dró athygli hans mest að
sér, var miðdepillinn í hópnum þama inni,
eitthvað, sem mennirnir höfðu sýnilega
óskiptan áhuga fyrir. Það var ekkeii; ann-
að en dökkbrúni, svartdröfnótti hestur-
inn, hinn dásamlegi Captain, eins og
Algie Thomas hafði nefnt hann. Rólegur
og með keikan háls stóð hann þarna og
lét skoða sig, og ekki eitt augnablik vék
hann höfðinu svo mikið sem um einn
þumlung frá manninum, sem stóð fyrir
framan hann. Það var halti maðurinn með
gula andlitið, halti spilamaðurinn. Tom
var alveg sannfærður um, að þessi maður
væri Skugginn sjálfur. Hann tók upp
skammbyssu sína.
En eitthvað af því, sem Thomas sheriff
hafði sagt, kom honum til að hika. Það
var ekki rétt að skjóta mann, jafnvel ekki
þrjót eins og manninn þarna niðri, án þess
að láta hann fyrst vita, að hann væri í
hættu. Jafnvel eiturslangan hegðaði sér
drengilegar. Það hringlaði í henni, áður
en hún hjó.
Hve kænlega hafði ekki Skugginn lagt
á ráðin, og hvílíkum sigri gat hann ekki
hrósað! Tom gat ekki annað en dázt að
honum, hversu mjög sem hann formælti
honum í hjarta sínu. Þarn'a stóð hann niðri
umkringdur af tuttugu mönnum, sem hver
og einn hefði lagt lífið í hættu, til þess
að gera út af við Skuggann — þarna stóð
hann og klappaði hesti sínum alveg ró-
legur!
„Eitt græði ég þó að minnsta kosti á
þessu, ef ég slepp burtu lifandi," strengdi
Tom Converse heit, og hjarta hans tók
að berjast á ný, þegar hann leit hinn dá-
samlega hest, „þig, Cnptain!“
Maðurinn með gula andlitið gekk frá
og kom andartaki síðar aftur í ljós með
hnakk, sem hann lagði á bak hestsins. Tom
Converse gat með mestu herkjum stillt
sig um að hrópa og aðvara þá: ,,Heimsk-
ingjarnir ylckar! Standið þið þaraa og
horfið á, að Skugginn taki hest sinn aft-
ur.“
En hann stillti sig og beit á jaxlinn.
Hann laut dálítið dýpra áfram, en í sömu
svifum kváðu við tvö riffilskot hinum meg-
in frá lilöðunni, og tvær kúlur þutu ógn-
andi fram há höfði hans.
Bölvandi stökk hann til hliðar. Gátu þeir
hafa séð hann í daufa ljósinu, sem var
fyrir framan gluggann? Óhugsandi.
Hann tók að ganga fram og aftur í
herberginu. Ef umsátursmennimir héldu
svona nákvæmlega vörð, væri algerlega
vonlaust að reyna að sleppa burt.
Tvö skot kváðu við aftur, og kúlurnar
þutu gegnum gluggann og lentu í veggn-
um andspænis.
Skyndilega varð honum ljóst, hvernig
í öllu lá. Varðmennirnir gátu með engu
móti haft gætur á, hvað fram fór við
gluggann vegna regnsins og greinarinnar,
54
HEIMILISBLAÐIÐ