Heimilisblaðið - 01.05.1979, Page 16

,,Þú virðist ekki vera neitt sérlega hrif-
inn af bridge, Micky?“ sagði frú Myra
Heming, og rödd hennar var smjaðurslegri
en ögrandi tunga eitursnáks. „En þú komst
því svo fyrir með mikilli fyrirhöfn, að ég
sat föst við spilaborðið allt kvöldið."
,,Já, en elsku bezta Myra, þú sagðist
gjarnan sjálf vilja spila.“
„Og á meðan kaustu heldur að eiga
stefnumót við þessa undirförlu káetu-
þernu!“ hreytti frúin út úr sér og gat nú
ekki stillt sig lengur. „En þið skuluð bæði
fá að iðrast þess.“ Purpurarauðar neglur
konunnar otuðu sér að skyrtubrjósti pilts-
ins. „Heldurðu að það sé til þess arna, sem
ég hef gefið þér verðmæta hnappa — eða
svörtu perlurnar sem þú þóttist svo feim-
inn við að taka á móti í eftirmiðdaginn ?“
Svartir perluhnappar gljáðu í tungls-
Ijósinu á hvítu skyrtubrjósti Michaels. Það
var Molly um megn að horfa á þá — ell-
egar á svitagljáandi andlit piltsins.
„Myra!“ Unga manninn setti dreyr-
rauðan. „Hvers vegna segirðu slíkt og því-
líkt? Við ungfrú Shannon hittumst af til-
viljun. Þetta hefur ekkert að segja og er
ekki annað en saklaust rabb í tunglskin-
inu!“
„Það þarf víst varla að segja fleira,“
hvíslaði Molly. „Ég vil þá mega fara.“
Bara ef hann hefði á þessari studu rétt
fram höndina og stöðvað hana ... En það
gerði hann ekki. Hann stóð eins og stein-
gervingur með hendur við síður og knýtta
hnefa.
„Já, því fyrr því betra!“ kallaði frú
Heming á eftir stúlkunni. Síðan sneri hún
sér að Micky og greip um handlegg hans
og sagði — í bænarrómi: „Micky — ertu
reiður við mig? Ég bið þig að fyrrigefa
mér!“
Molly stóð með höndina á dyrahandfang-
inu að íbúð frú Myru Heming og reyndi
að setja í sig kjark til að ganga inn. Þrír
dagar voru liðnir frá atburðinum á báta-
þilfarinu. Auðsjáanlega hafði frúin ekki
látið um hann fréttast við yfirþjóninn.
Að minnsta kosti hafði ekki hin minnsta
breyting orðið á högum stúlkunnar, nema
ef telja skyldi, að frúin var orðin illþol-
anlegri en nokkru sinni fyrr. Það hafði þo
ekkert að segja í rauninni. Verst var
skammartilfinningin af því, ,að hafa látið
heillast af manni sem stóð í jafn auðmýkj-
andi sambandi við þessa lítilfjörlegu fi’u
Heming. Sú tilfinning var Molly óbærileg
og kom henni til að tárfella í einrúmi, bæði
af niðurlægingu og örvingjun.
Hún var stöðugt að sjá þau saman, Mic-
ky og frú Heming. Hvað eftir annað hafði
hann sent stúlkunni einskonar leynileg'
merki, en hún hafði látið sem hún tæki ekki
eftir þeim og tekizt með næsta ótrúlegi'1
útsjónarsemi að forðast að lenda í návist
hans án þess aðrir væru viðstaddir, — en
hann virtist reyna að hitta hana eina, þótt
honum tækist það hinsvegar ekki.
Nú barði hún að dyrum á íbúð frúar-
innar. Ekkert svar. Hún opnaði dyrnai’
upp á gátt, en steig svo skref aftur á bak
og greip um munn sér eins og til að koma
í veg fyi’ir að hún æpti upp.
Svefnkáetan var ekki mannauð. En það
var ekki frú Myra Heming sem stóð fyi'i1’
framan snyrtiborðið, þar sem allt virtist
nú vera komið í hina megnustu óreiðu. Sa
sem stóð þarna var maður, sem ekki hafð1
neinn rétt til að vera í svefnvistarveru fru-
arinnar: Micky. 1 annarri hendi hélt ham1
á stóru ferköntuðu flöskunni með ilmsalt-
inu, sem frúin skildi svo að segja aldre1
við sig, og anganin af saltinu fyllti káet-
una. — Nú sá Molly, að Micky hafði hellt
úr flöskunni í lófa sér nokkrum tærum
kristöllum.
Stúlkan virti undrandi fyrir sér hvermg
allt var umleikis hér inni — skúffur út-
dregnar, fatnaður í haugum, sokkar og
88
HEIMILISBLAÐlÐ