Í uppnámi - 25.04.1902, Blaðsíða 16

6
með 3. leik sínum býður þannig fram peð. Sömu snöru má og leggja,
þegar hvítt, eptir að svart hefur séð við Evansbragði með Bc5—b6,
leikur riddarapeðinu fram og setur á riddarann. Svarti riddarinn má
þá til að fara burt, en fari hann til d4, eins og beinast sýnist liggja
við, þá er enn meiri möguleiki fyrir, að spunnið verði silki á leikn-
um. Hér gildir sem sé hið machiavelska heilræði: “Þegar þú býrð
yfir svikum, þá dyl þín ítrustu áform.” Onnur lík gildra er í Evans-
bragði, þegar svart tekur bragðapeðið með riddaranum í staðinn fyrir
með biskupnum. Þar er svarta kongspeðið líka látið óvaldað, en eigi
heldur þá verður það tekið að skaðlausu, því að svart vinnur mann
við svarleik sinn Dd8—g5.
Spænski leikurinn er að vísu nokkuð dauf byrjun, en þó auðug
af herbrögðum; eptir 1. e2—e4, e7—e5; 2. Rgl—f3, Rb8—c6; 3. Bfl —
b5, Rg8—f6; 4. d2—d3, gæti svart reynt Rc6—e7 og ef hvítt leikur
5. Rf3xe5, þá svarar svart c7—c6 og vinnur aðalmann fyrir tvö
peð, en má þó vera á varðbergi gegn 6. Re5—c4, sem gjöra mundi
kæfingarmát. — Enn annað í sömu byrjun: 1. e2—e4, e7—e5; 2. Rgl
—f8, Rb8—c6; 3. Bfl—b5, a7—a6; 4. Bb5—a4, Rg8—f6; 5. 0—0,
d7—d6; 6. d2—d4, b7—b5; 7. Ba4—b3, e5xd4 og ef hvítt skyldi
leika 8. Rf3xd4, vinnur svart mann við Rc6xd4; 9. Ddlxd4, c7—
c5; 10. D færð, c5—c4.
Uppáhald margra taflmanna er eptirfylgjandi leikaröð, sem við
fyrsta álit blekkir flesta: 1. e2—e4, e7 — e5; 2. Rgl—f3, Rb8—c6;
3. Bfl—b5, Rg8—f6; 4. 0—0, Rf6xe4; 5. Hfl—el, Re4—d6; 6. Rbl
—c3, Rd6xb5; 7. Rf3xe5, nú ætti svart að leika Bf8—e7 og mundi
þá ekki standa ver að vígi í taflinu. En gjörum nú ráð fyrir, að svart
leiki 7...., Rc6xe5; 8. Helxe5f, Bf8—e7; 9. Rc3—d5, 0—0;
10. Rd5xe7f, Kg8—h8; 11. Ddl—h5 (ógnandi með Dh5xh7 og
máti í næsta leik), g7—gii; 12. Dh5—h6, og ef d7—d6; 13. He5—h5,
g6xh5; 14. Dh6—f6=þ. Ef svart hins vegar leikur 7......, Rb5xc3,
tapast maður við 8. Re5 X c6f, Bf8—e7; 9. Rc6 X e7, Rc3 X dl; 10. Re7
—c6f, Dd8—e7; 11. Rc6xe7 o. s. frv.
Gildra er og í við-séðu drottningarbragði eptir 1. d2—d4, d7—d5;
2. c2—c4, e7—e6; 3. Rbl—c3, Rg8—f6; 4. Bcl—g5, Rb8—d7; 5. c4
Xd5, e6xd5, hvítt virðist vinna peð við 6. Rc3xd5, en tapar þá
manni við Rf6xd5; 7. Bg5xd8, Bf8—b4f.
Samúel Boden (1826—1882) var vanur að skýrgreina bragð þannig,
að það væri “byrjun þar sem fórnað væri peði eða aðalmanni til þess að
ná verri taflstöðu” og þessi lýsing á einmitt við bragð það, sem við hann
er kennt. í*að er á þessa leið: 1. e2—e4, e7—e5; 2. Bfl—c4, Rg8—f6;
3. Rgl—f3, Rf6xe4; 4. Rbl—c3, Re4xc3; 5. d2xc3 og hið rétta
svar svarts er hér f7—f6 (undantekning frá reglu þeirri, er áður hefur