Í uppnámi - 25.04.1902, Blaðsíða 19

9
sér, að það rná ekki taka kongspeðið, því að þá missir það mann við
12. f2—fá, og vill ekki gjarna styrkja miðfylkingu hvíts með því að
fara 1 mannakaup og leikur því 11...., Dd8—d7, sem virðist allgóður
leikur (Dd8—e8 er sá retti leikur), en þá svarar hvítt 12. Rd4xe6
og hvort sem svart tekur aptur með D eða P missir það mann við
13. Hel x e4 og þá kemur fram einkennileg tafistaða.
Þó svo sé kennt, að svart geti haft vinningin í Evansbragði, þá
er þó vörnin svo viðsjál, að menn forðast vanalega bragðið við kapptöíi,
og því er því sjaldan beitt. I þessari fallegu taflbyrjun er óæfðum
verjanda opt hætt við að fara með kongsriddara sinn út á röngum
tíma eða setja hann á óheppilegan reit, eins og eptirfarandi dæmi
sýnir: 1. e2—e4, e7—e5; 2. Rgl—f3, Rb8—c6; 3. Bfl—c4, Bf8—c5;
4. b2—b4, Bc5xb4; 5. c2—c3, Bb4—c5; 6. d2—d4, e5xd4; 7. 0—0,
Rg8—f6? (d7—d6 á að leika hér); 8. c3xd4, Bc5—b6; 9. e4—e5,
d7—d5; 10. e5xf6, d5xc4; 11. d4—d5 og vinnur, því að ef svart
svarar með Dd8xf6, þá 12. d5xc6, Df6xal; 13. Hfl—elf, Bc8—e6;
14. Ddl—d7f og 15. Helxe6. Ef svart hefði leikið 9....., Rf6—g8;
10. d4—d5, Rc6—e7; 11. d5-d6, c7xd6; 12. e5xd6, Re7—c6;
13. Hfl—elf, Ke8—f8; 14. Ddl—d5, DdS-f6; 15. Bcl—g5, Dfö
—g6; 16. Rf3—h4! og vinnur D. Hér er eitt glappaskot, sem menn
gjöra opt: 1.—6. leikur eins áður; 7. 0—0, d7—d6!; 8. c3xd4,
Bc5—b6 (lýtalaus tafistaða); 9. Rbl—c3, Rg8—e7? (Rc6—a5 er rétt);
10. Rf3—g5, 0—0; 11. Ddl—h5, h7—h6; 12. Rg5xf7, Hf8xf7;
13. Bc4xf7f, Kg8—f8; 14. Bf7—b3, Dd8—e8; 15. Dh5xh6! og
vinnur.
Við öll sóknarbrögð er tírninn sérlega þýðingarmikill fyrir verjanda
t. d. í Evansbragðinu má svart naumast vera að því að krækja í
hrókinn á al, og ef það gjörir það, kemst það vanalega í mestu
ógöngur. Sem dæmi þessa skulum vér byrja með hinni “lýtalausu
taflstöðu” og halda svo áfram: 9. d4—d5, Dd8—f6; 10. d5xc6, Df6
Xal; 11. Ddl—b3, Dal—f6; 12. e4—e5, d6xe5; 13. Hfl—el, b7
Xc6; 14. Bcl—g5, Df6—g6; 15. Rf3xe5 o. s. frv. Annað dæmi:
1. e2—e4, e7—e5; 2. Rgl—f3, Rb8—c6; 3. Bfl—c4, Bf8—c5; 4. b2
—b4, Bc5xb4; 5. c2—c3, Bb4—a5; 6. 0—0, Rg8—f6?; 7. d2—d4,
Rf'6xe4?(0—0 er bezt); 8. Bc4—d5, Re4xc3; 9. Rblxc3, Ba5xc3;
10. Rf3-g5, 0—0; 11. Ddl—f3, Bc3xal; 12. Rg5xf7, Dd8—e8;
13. Rf7 xe5f, Kg8—h8 og hvítt mátar í 2. leik. Ef svart hefði leikið
12....., Hf8xf7, hefði hvítt unnið með 13. Df3xf7f, Kg8—h8;
14. Bcl—g5, Rc6—e7 og 15. Bg5—f6.
Margar fleiri gildrur hefur verjandinn í Evansbragðinu að varast
enn þær, sem nefndar liafa verið, en nú skulum vér skoða eina, sem
liættuleg er fyrir hvítt. Vér hyrjrm með “lýtalausu taflstöðunni” og