Heimir - 01.09.1908, Síða 16

64
HEIMIR
Hann skrifaði bók nm austurlönd, eftir þetta, og þar var
Lispeth ekki nefnd á nafn.
Þegar þrír mánuðir voru liönir fór Lispeth daglega til Nar-
kunda, til að sjá hvort Englendingurinn kæini ekki eftir vegin-
um. Það hughreysti hana, og prestskonan, sem sá að hún var
ánægðari, hélt að hún væri að sleppa þessari villimannlegu og
ruddalegu heimsku sinni.
Nokkru seinna hjálpuðu þessar ferðir ekki lengur og hún
varð mjög skapstygg. Þá hélt prestskonan að væri haganlegur
tími til að láta hana vita hvernig í öllu lá— að Englendingur-
inn hefði lofað að elska hana, aðeins til þess að hafa hana ró-
lega;— að hann hefði aldrei meint neitt, og að það væri rangt
og ósæmilegt af henni að hugsa til að giftast Englendingi, sem
bæði væri af hœrri stigum og þar að auki hefði lofast til að gift-
ast stúlku af sínu eigin fólki.
Lispeth sagði að þetta væri hreint ómögulegt, vegna þess
að hann hefði sagt að hann elskaði hana og að prestskonan
hefði með sínum eigin orðum fullyrt að Englendingurinn kæmi
aftur.
„Hvernig getur það sern hann og þú sagðir verið ósatt?"
spurði hún.
„Við sögðum það sem afsökun, til að hafa þig rólega barn."
„Þá hefir þú logið að mér," sagði Lispeth, „þú og hann."
Prestskonan hneigði höfuðið og sagði ekkert. Lispeth
þagði líka ofurlitla stund, svo fór hún út og ofan í dalinn, og
kom aftur í fjallastúlku búningi, —hræðilega óþrifaleg— en
hafði ekki nefdjásnið og eyrnahririgana. Hún hafði hárið flétt-
að í löngum hárpísk og bundiö upp með svörtu bandi, sem
fjallastúlkur bera.
„Eg ætla að fara aftur til míns eigin fólks," sagði hún.
„Þið hafið drepið Lispeth, það er dóttir gömlu Jadeh sem er
eftir. —Dóttir „pahara" og þjónsins frá Tarka Deir. — Þið
eruð öll lygarar Englendingar!"
Þegar prestskonan kom til sjálfrar sín aftur, eftir þann
hræðilega boðskap, að Lispeth hefði snúið aftur til guða móður
sinnar, þá var hún farin, og kom aldrei aftur.