Heimir - 01.04.1910, Page 20

188
H E I M I R
sinn vorum viö aö tala um íslenzkan skáldskap, og birti hann
óspart dóma sína unr skáldin. Þar kom ræöunni aö eg benti
honum á kvæöi eftir eitt liiö bezta íslenzkt skáld er nú er uppi,
sárbeitt ádeilu kvæöi. Nei, þaö haföi hann aldrei heyrt, og
hefir það þó veriö tvíprentaö, ef ekki oftar. Idann bað mig
aö hafa þaö yfir, ef eg kynni. Jú, eg sagðist skildi gjöra það.
Og svo las eg 2-3 erindi. “Ljórnandi,” “ágætt”! sagöi hann,
en meö róm senr líktist því hann væri aö dylja geispa.
Rétt í því komu tvö börn og settust á bekkinn. Þau höföu
“leist” frá Eaton er þau höföu keypt, og fóru aö skoöa gersem-
arnar er í honurn voru. Eg hélt áfram lestrinum. Allt í einu
hrökk kunningi minn viö, sneri sér frá mér og hrópaöi: “Æ
hvaö er þetta” ? Mér varö litiðvið. Annaö barnið dró upp úr
sokknum gorkúlu, náttúrlega úr pjátri, og á fótum eins og borð,
og á gorkúlunni sat skítafiuga, sem mátti’færa til eins og hún
skriöi eftir gorkúlunni. Var þaö gert með hreyfistöng. Kunn-
ungi minn varð niöur sokkinn í aö skoða þetta, og heyröi ei þó
eg talaöi til hans. Eg hætti því að þylja kvæðiö og gekk burt.
Hann tók ei eftir því, svo var hann hugfanginn af skítaflugunni
á gorkúlunni.
Eg er svo ungur í þessu landi. Aöeins tvö ár síðan eg
kom hingað. Mig langar því aö spyrja þig, senr hefir reynzluna
hér, er mikiö af svona fólki hér; sem hefur svona feguröar til-
finning, og er svona hugsandi ?
A nonynnts
SAGAN AF MUHAMMAD DIN
EFTIR RUDYARD KIPLING
Tréknötturinn var ga'mall, hrufóttur, flísaður og barinn.
Hann lá á arinhillunni innanum pípuleggina, sem Imam Din
var að hreinsa fyrir mig.
“Will sá himinborni ekki missa þennan knött?’’ sagöi
Imam Din ineö lotningu.