Heimir - 01.04.1910, Blaðsíða 22

190
H E I M I R
mína; og óhljóðin urðu að stunum. Hann færði sig nær dyrun-
um. “Nafn hans’’ sagði Imatn Din—eins og að nafnið væri
hluti af afbrotinu—“erMuhammad Din, og hann er budmash.”
Muhammad Din, setn var nú laus úr allri hættu, snéri sér við í
örmum föður síns og sagði alvarlega: “það er satt aö ég heiti
Muhammad Din, tahib, en ég er ekki budmash—ég er maður. ”
Frá þessum degi byrjaði kunningskapur minn við Muham-
mad Din. Hann kom aldrei framar inn í borðstofuna rnína;
en í garðinum heilsuðumst við með rnikilli viðhöfn, þó samtalið
væri takmarkað við: “Talaatn talib,” á hans hlið, og “Salaam
Muhammad Din,” á mína. A hverjum degi, þegar ég kotn af
skrifstofunni, kom litla hvíta skyrtan of þriflegi búkurinn á
Muhammad Din út úr skugga laufþaktrar girðingar, þar sem
hann hafði verið falinn; og á hverjum degi stöðvaði ég hestiun
þar, til að kveðjunni skyldi ekki vera kastað í hugsunarleysi.
Muhammad Din hafði aldrei neina leikbræður. Hann
hljóp fram og aftur um garðinn, innan um runnana, í óskiljan-
legum erindagjörðum. Einn dag rakst ég á eitt af handaverkum
hans niðri í garðinum. Hann hafði grafið knöttinn til hálfs í
moldina og stungið sex visnuin laufblööum hringin í kringum.
Fyrir utan hringinn var ferhyrningur úr múrsteina brotum og
glerjum á víxl; utan um alt var ofurlítill moldarveggur. Vatns-
berinn, sem stóð við brunninn tók málstað litla byggingameist-
arans, sagði, að þetta væri aðeins barnalaikur og skemdi ekki
garðinn.
Hatningjan veit,að ég hafði ekki í huga að snerta verk barn-
sins þá eða síðar; en um kvöldið þegar ég var að ganga um
garðinn, gekk ég óvart yfir það. Aður en ég vissi af, hafði ég
troðið moldarvegginn, laufin og glerbrotin niður og eyðilagt alt
saman. Næsta morgun fann ég Muhammad Din grátandi yfir
skaðanum, sem ég hafði gert. Einhver hafði sagt honum að
saliib-inn væri mjög reiður við hann, fyrir að skemma garðinn,
og hefði fleygt ruslinu hans í burtu og brúkað ill orð á meðan.
Muhammad Din reyndi að eyða öllum ummerkjum, og hann var
hnugginn og skömmustulegur á svipinn er hann sagði: “ falaam
tahib,” þegar ég kom heim af skrifstofunni. Fljót rannsókn í