Heimir - 01.02.1911, Blaðsíða 2

I 22
HEIMIR
II.
Enn skal glaðna glugginn þinn!
Tjaldið enn frá útsýn dregið,
eins og fyr, og morgun-degið,
skin og birta boöiö inn.
Myrkriö á hér ekkert sitt,
það sem byrgja þurfi að reyna.
Það er engu hér að leyna,
líkið skírt sem lífið þitt'
Hafa, að vísu, um vangann þinn,
þrautir, sem hér voru í verki,
vilt um fáein rauna-inerki.
Þó ersamur svipurinn;
öllum hörmum hærri ró—
Oft var mínum ástum hljóðum
orðsiris varnað. Nema í ljóöum
helzt er örðugt auð-sagt þó.
Nokkur silfur-héluð hár
þræða ljósra-Iita skrúða
lokkana, enn svo þokka-prúða.
Tákn um átta-tíu ár.
Bjarmar yfir ennið slétt
ennþá sama móöur-mildin,
mannvits-þroskinn, hagleiks-snildin.
Þar er ekkert æst né grett.
III.
Veðrið syrtir aftur að,
úti er komin hríöar-móða,
sem að hefði sólin góða
flogið með þig strax af stað—
Seinna þraut hún þá en nú,
þegar grasa-göngu rinda
gengum heima r fjallatinda
áður saman, ég og þú.