Heimir - 01.02.1911, Blaðsíða 3

H E I M I R
123
Fyrirgeföu, ef þyngra en þá
dnipir nú í dögun kaldri
drengurinn þinn, á sextugs-aldri.
Löng er brekkan, liöiö á.
Þá var líka, þér viö hliö,
ungur fótur fær og léttur,
fjalla auönin gaman-sprettur,
tilhlakk hvaö sem tæki viö.
Leit ég af hnjúki himin-bönd
losna um heini—sem hugði tóman —
heiða-blámann, dala-ljómann,
ljóss og fanna furðulönd;
forvaö hafsins fjöröum seyint
upp í land, viö ós og ilæði—
Alla mína landafræöi
nam ég þá, sem gat ei gleymt.
Yfir landauön ljómi stóö
eins og bygö—sem æfin síöan—
Ástin þín og veöur-blíöan
geröi hraun að sléttri slóö,
breiddi yndi á auön og sand.
Læröist mér aö unna, una,
á aö trúa, vona, muna
fegurö ykkar, líf og land.
IV.
Liö þitt alt mér léztu í té.
Hönd þín stýröi hendi minni
hneptri um pennan fyrsta sinni,
er hún þreytti um á og b.
Svo hef ég, á saina hátt,
flestu f, sem fæstir lá mér,
fremsta stafinn dregið hjá þér,
Hitt er mitt, hve margt varö smátt.