Iðunn - 01.02.1889, Qupperneq 107

Dáleiðsla og svefngöngur. 101
mjög nærri sér : Jæja, það er eg. F.: þér hafið
aldrei fengið yður til að hafast annað eins að.
Einhver hlýtur að hafa þröngvað yður til þess.
X.: Nei. F.: þér hafið fráleitt verið ein í ráðum.
X.: Jú. F.: Eg trúi yður ekki. X.: Satt segið
þér. F.: Hverir eru í vitorði með yður ? X.: það
segi eg yður ekki. F.: En nú heimta eg það. X.:
J?að er ekki til neins. F.: Eg skipa yður að svara
mér. X.: Mér stendur það á sama, en fyr munda
eg deyja ; og þyki mér mikið fyrir að styggja yð-
ur, þar sem þér ávallt hafið sýnt mér vinahót; en
allt um það segi eg yður það aldrei.
Hvað fast sem Focachon gekk á hana, lót hún
engan bilbug á sér finna, og þversynjaði um að
segja frá neinu. Samt ætlar Focachon, að sér
mundi hafa tekizt að fá hana til að meðganga
seint og síðar meir, með því að hann opt hafi feng-
ið aðra svæfða menn til þess að segja allt af lótta,
þótt þeir lengi íastlega hefði færzt undan að með-
ganga neitt.
Með þessu eru þannig fullar sönnur færðar á
sögu Jules Clareties, og styrktist saga hans enn
fremur við enn eina tilraun, er Focachon gerði á
junfrú X. svæfðri.
F.: Eg þarf að hefna mín á manni einum.
Viljið þér vera mér hjálplegar til þess? X.: Guð-
velkomið. F.: jþér vitið, að herra Z. er óvinur
minn. X.: Og rótt er það. F.: f>ér skuluð bera
sakir á hann ; jafnskjótt og þér vaknið, skuluð þér
skrifa bréf til dómarans í Charmes, og segja hon-
um að því hafi verið dróttað að yður, að hafa
stolið armbandi, en að þór sóuð saklaus; aptur sé