Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1926, Qupperneq 32

IÐUNN
Heilindi.
i.
Einn þeirra erlendra manna, sem eg hef kynzt mest
<og orðið hefur mér minnisstæðastur, var kínverskur heið-
ingi, Tung Fu að nafni. Við áttum heima í sama hverfi
í litlum bæ, leituðum sams konar fræðslu og sáumst
nærri því daglega um þriggja missera tíma. Tung Fu
hafði numið kenningar Confuciuss í æsku, verið síðan ár-
um saman við nám í Tokio, höfuðborg japana, en var
nú að kynna sér heimspeki Vesturlanda, áður en hann
iæki við háskólakenslu í föðurlandi sínu. Eg get ekki
sagt, að mér fyndist sérstaklega til um gáfur hans. Mér
virtist sálarlíf hans stundum fáskrúðugt og einhæft, þegar
eg bar hann saman við hámentaða Norðurálfumenn. Samt
dáðist eg að honum. Ef sú þekking ein er vizka, sem
■er runnin manni í merg og bein, þá var Tung Fu vitur
maður. Hann hugsaði allra manna ljósast og fastast. Því
or mér auðveldara að muna margt af því, sem við töl-
uðum saman og hann sagði mér, en flest annað, sem
•eg hef heyrt. Og hugsun hans og siðaskoðanir stjórnuðu
allri breytni hans og mótuðu dagfar hans. Hann var heiU
maður. Hann kendi mér að skilja hina heiðnu spekinga
fyrri alda, frá Sókratesi til Gests Oddleifssonar, betur
en eg hafði áður gert.
Tung Fu viðurkendi fúslega, að siðferðishugsjónir krist-
inna manna:.væri háleitari en Kínverja. Lærisveinar Con-
fuciuss spurðu hann einu sinni, hvort þeir ætti að launa
ált með góðu. »Nei« — svaraði hann —, »því að með