Kirkjuritið - 01.03.1939, Blaðsíða 3

Kristur.
(R. Jándel).
Herra, ég' hef heyrt þig tala,
hlustað á þitt fagra mál,
fult af blíðu og mjúkt af mildi,
meitlað, djarft og hart sem stál.
Við fjallið, Kristur, kom ég til þín,
kvíðinn vék úr minni sál.
I aldingarði eg var staddur.
cr þig kvölin þjáði mest,
örmagna af andans stríði
á ásjón þína fallast lézt.
Flokki þeirra, er fastast sváfu,
ég fylgdi — er duga átti bezt.
Hikandi ég, herra, sá þig
halda eftir kvalaleið.
Ég faldi mig i miðjum hópnum.
er mína eigin barstu neyð.
Afneitti ég þér, elskan sanna,
ó, hve deiga hjartað sveið!
Krossinn, sálna sigurmerkið,
særði þig og kvaldi hart.
A Golgata, þar gestur var ég,
er grúfði dauðamyrkrið svart.
Kórónu þyrna krýndur var hann,
konungsennið lýsti bjart.
Boðskap Guðs með blóði þínu
barstu viltri, dreifðri hjörð,
elska þín gekk götu sína
ítegnum dársins veðrin hörð.
Göfgi þín og gæzka lýsti
gegnum aldir myrkri jörð.