Kirkjuritið - 01.03.1939, Síða 17

Kirkjuritið.
Við lindina.
111
vatni í mundlaug og tekur að þvo fætur þeirra. Þannig
vildi hann til hins siðasta sýna þeim, ekki aðeins i orði,
en líka i verki, að hann var kominn lil að þjóna. Og hann
sagði þeim líka: „Ég hefi gefið yður eftirdæmi, til þess
að þér breytið eins og ég breytti við yður“. Kristur var
akki kominn til þess að láta þjóna sér; hann vildi sjálfur
þjóna og láta líf sill til lausnargjalds fyrir mennina. Þeirr-
ar þjónustu hans minnumst vér nú um föstuna. Vér hugs-
nrri til þess tíma, er hann lifði og leið, minnumst síðustu
stundanna hans hér á jörð, verkanna, sem hann vann, og
arðanna er liann mælti áður en hann dó. Síðan eru 19.
aldir liðnar, en enn í dag er þess minst um allan hinn
kristna heim og sú minning fyllir hugina þakklætislil-
tinning og lofgerðarlöngun.
Al' hverju myndi það nú stafa, að menn finna sig knúða
U1 að jrakka Ivristi og lofsyngja honum? mun einhver
spyrja.
Er hann ekki einmitt enn í dag og hefir jafnan verið sú
iind, er menn hal'a, jafnt í sárustu raunum sem dýpstu
sælu, sótt svölun, hvild og gleði í, en hefir einnig speglað
sál vora og sýnt oss vorn innri mann, sýnt oss ófullkom-
leik vorn og yfirsjónir? Er ekki minningin um hann og hin
heilaga lífsfyrirmynd hans sú tæra lind, sem speglar all
liðið líf vort? Og er það ekki þá, er vér sjáum vora eigin
ófullkomnu mynd við lilið hins lieilaga og fullkomna
trelsara vors, að vér fyllumst lotningu og tilbeiðsluþrá ?
Hugsaðu um drottin þinn, er hann krýpur við fætur
tærisveina sinna og gegnir starfi lítilmótlegasta þjónsins.
Hann laldi sig ekki upp úr því vaxinn. Hann var einmitt
kominn til þess að þjóna öðrum. „Ég hefi gefið yður
eftirdæmi, til þess að þér breytið eins og ég breytti við
yður“, sagði liann. Setjið yður liann fyrir sjónir, þar sem
hann dvelur einn saman heila nótt, biðjandi föður vorn
á himnum, en er á eftir megnugur þess að lækna lang-
bjáða meðbræður, eða gefa þeim líf, sem látnir voru, og
tétta þungu fargi sorgar og vonleysis af öðrum, er voru