Kirkjuritið - 01.07.1940, Blaðsíða 15

Kirkjuritið.
Ræða.
255
erfiða smiðirnir til ónýtis;
ef drottinn verndar ekki borgina,
vakir vörðurinn til ónýtis.
Hvers virði er alt þetla, ef drottinn sjálfur býr ekki i
því búsi, sem honum befir verið reist? En hann býr, sam-
kvæmt orði bans, þar sem menn koma saman í lians nafni,
jafnvel þó að þeir séu ekki nema tveir eða þrír. Hann
kemur hvorki sérstaklega á Garisímfjall né í Jerúsalem,
heldur þangað, þar sem liann er tilbeðinn í anda og sann-
leika. Það eru björtu mannanna, sem verða að bera liann
inn i þetta bús. „Gnðs musteri er öll veröld víð“, það er
satt orð. Hann er allsstaðar nálægur. En bitt er engu
síður satt, að „vort hjarta er musteri beilagt það, er herr-
ann i bústað eigi“. Og án þeirra mnstera ern hinar há-
reistustu kirkjur og skrautlegustu hús guðvana og gagns-
laus.
Við höfum nú horft á mennina byggja. Sjaldan eða
aldrei hafa þeir bvgt glæsilegar. Alt það, sem kallað er
menning nútímans, hafa þeir bygt. Þeir kanna djúp him-
insins í sjónaukum, og grafast inn í huliðsheima smáver-
anna í smásjám. Þeir beisla náttúruöflin og reikna út öflin
■ tilverunni. Þeir smíða svo, að ótrúlegt er, fara um vegu
loftsins og undirdjúpanna, hvað þá á láði og legi. Þeir tala
svo að heyrist um heim allan. Þeir skapa auð og öryggi,
bægindi og hóglífi. En hafa þeir gætt þess, að hiðja Drott-
*nn að byggja þetta mikla hús? Nei, þeir liafa ekki gert
það. Og livað kemur svo í Ijós? Það, að þeir liafa erfiðað
lil ónýtis og að vörðurinn hefir vakað til ónýtis. Og nú
gengur dómur yfir þennan heim, yfir þetta guðlausa hús,
seni smiðirnir liafa erfiðað við og verðirnir vakað vfir
alt til ónýtis.
^n þitt hús stendur, eilífi Guð! Það rís í hjörtum mann-
anna óskert mitt i ragnarökum guðleysisins. 0, fyll þú
l’etta litla bænhús, bygg þú þessa kapellu, svo að það verk,
sem unnið verður bér, megi bera mikinn ávöxt, mönnum
ól blessunar og þér til lofs og dýrðar. Amen.