Kirkjuritið - 01.01.1941, Qupperneq 16

10
Guðmundur Einarsson:
Janúar.
hugsjónum Jesú Krists, nema hann gangi í gegnum erfið-
leika og þrautir. Þessvegna hýst ég við, að enn komi
miklar raunir fyrir oss, mér finst, að bæði ég og aðrir
séum svo vanþroska í kærleika Krists, að vér séum enn
ekki færir um að framkvæma hin miklu verk, sem ætlast
er til af oss, og því þurfi drottinn allsherjar að ala oss
upp til starfsins; en til þess verður hann eflaust að nota
þrautir og raunir, þær veita heztan þroskann og kenna
oss, já, þrýsta oss til þess að leita á Jesú fund. — En
vér skulum vona, að hertaka lands vors, þó róleg og
mild hafi verið oss, og það ófrelsi verði nóg raun fyrir
oss og þrýsti oss nær hver öðrum og nær krossi Krists,
svo að vér þurfum ekki að ganga í gegnum raunir hung-
ursneyðar eða hinnar ýtrustu raunar, að um land vort verði
barist, svo að landsins börn falli fyrir vopnum erlendra
þjóða. — En hitt er ég sannfærður um, að ef þjóðin
gefur nú ekki gaum að sínum vitjunartíma, þrátt fyrir
alt það, sem vér höfum séð og reynt, þá getur liún ekki
losnað við það, að henni verði þrýst til að hugsa, húu
neydd lil þess að leita skjóls hjá drottni, skapara sín-
urn, svo að hún skilji, að hann er réttlátur Guð, fullur
kærleika og mildi, þótt oss virðist hann strangur við þá,
sem fara villigötur þær, sem vér teljum vorar leiðir.
Ef vér hinsvegai' i dag, vér og ö!l vor þjóð, erum ákveðin
að ganga á Guðs vegum, þá verður bjart yfir þjóðlífi
voru og fögnuður býr í sálum vorum, hvað sem að hönd-
um her í framtíðinni, því að þá getum vér í einlægni
sagt: „Verði þinn vilji, faðir, og ekki minn vilji“. —
Þegar vér því biðjum fyrir landi voru og þjóð, sem ég
vona að vér öll gerum nú daglega, þá skulum vér fela
Guði að ráða fram úr sérliverri raun, beiðast þess, að
lians vilji verði með oss og það líka, þótt hörmungar og
neyð híði vor, ef þess er þörf til þess að bjarga sálum
vorum og þjóðlífi voru frá glötun.
Og það, sem vér umfram alt þurfum að biðja um, er
þetta, að leiðtogar lands vors megi fyllast réttlæti í kær-