Kirkjuritið - 01.01.1941, Blaðsíða 17

Kirkjuritið.
Aramót.
11
leika og vizku í hógværð, svo að þeir hafi vit og vilja-
þrek til þess að leiða þjóð vora klaklaust gegnum brim
og boða hins ólgandi þjóðlífs og byltingaranda verald-
arinnar, sem engu vill eira. — Ég lield nú rejmdar og
vona, að ríkisstjórn vor og leiðtogar lands vors séu eins
góðsamir og réttlátir eins og nokkurrar annarar þjóðar,
en það er ekki nóg, það höfum vér fengið að sjá þetta
árið, heldur verða leiðtogar vorir að skara fram úr til
þess að geta orðið fyrirmynd leiðtoga annara þjóða, og
það er það, sem vér þurfum að biðja um og keppa að,
að megi verða.
Ég býst við, að þeir séu allmargir á voru landi, sem nú
líta hálfkvíðafullum augum fram á nýja árið. Alt er
undir því komið, að vér dveljum undir drottins sérstöku
vernd, svo að geislarnir frá hæðum geti fylt sálir vorar,
svo að hugsjónir frelsarans geti orðið með oss, svo að
kærleikurinn, hans kærleikur, fái mótað alt vort líf, orð
og gjörðir, því að þá er oss gott að lifa, hvernig svo sem
lífsstríðið kann að verða liáð og livað sem framtíðin
færir oss að höndum. Ef vér hvílum í hendi Guðs, erum
vér örugg, því að drottins hönd er sterk.
Ég veil ekki, livort vér höfum nú öll komið auga á
þelta, að Guð vakir yfir oss á sérstakan hátt, og að hann
því vill nota oss og ætlast til þess, að vér komum fram
seni sendiboðar hans til mannanna, en þetta þurfum
vér umfram alt að skilja, því að það er hættulegt, að
vilja ekki sjá, hvert Guðs hönd bendir og hvers hann
íetlast til af oss.
Þetta er það eina, sem ég óttast, að vér gefum ekki
gaum miskunnsemi drottins og viljum ekki ganga vegu
hans. Ég óttast engar ytri þrautir, þær geta vel orðið til
blessunar; hræðist ekki hertöku vora og jafnvel ekki
Þótt stríð yrði háð á landi voru, — en við þetta er sál
mín óttaslegin, að vér máske gleymum Guði vorum og
skeytum ekki vilja frelsara vors, því að fari svo, sé ég