Kirkjuritið - 01.04.1943, Síða 12

April.
Þjóðerni og kirkja.
Það er mikið talað um innrásir um þessar mundir,
og þær eru víða gerðar. Innrás í England var talað um
á sínum tíma og er ef til vill enn. Og innrás á megin-
land Evrópu liefir lengi verið á dagskrá, svo að nefnt
sé aðeins það stærsta.
Við hér á landi liöfum líka lalað um innrás, liðna og
væntanlega, innrás á sjó eða í lofti.
Allt eru þetta innrásir vopnaðs liðs, innrásir, er miða
að því að hertaka löndin með vopnaviðskiftum — eða
án þeirra, ef hinn aðilinn sér sér ekki fært að verjast.
Noregur varðist innrás, en Danmörk ekki, en sama var
gerðiii á báðum stöðum í raun og veru.
Hingað var og gerð innrás með sama hætti. Vopnað
lið kom og fór sínu fram. Nú er hér enn vopnað lið, er
liingað kom eftir samningi, en innrás var það á sinn hátt.
Ef ekki hefði verið ófriður i heiminum og innrásir gerð-
ar, liefðu Islendingar ekki þurft að iiiðja og ekki beðið
um neina vernd. Þá værum við ekki farin að sjá neitt
Iierlið hér á íslandi, annað en þessa gaman-dáta, sem
stundum stigu hér á land af herskipum, þar sem tappar
voru í öllum fallbyssuhlaupum og friðarplástur yfir lier-
mannshjartanu.
Við lifum á tímum innrásar og liermennsku. tímum,
þegar gamanið er á brott en alvaran starir andvöku-
augum á hvern mann. Við lifum á ógnatímum og vitum
þó minnst af ógnunum enn sem komið er. En í hættunni
erum við — ekki aðeins yfirvofandi hættum utan frá,
þeirri ókomnu, heldur beinlínis í hættunni. Það er í