Kirkjuritið - 01.04.1943, Síða 16

126
Magnús Jónsson:
April.
færi, þetta vingjarnlega tilboð, til þess að bæta úr
brýnni þörf á fljótum samgöngum?
En Islendingar eru smáþjóð og' verða að vera tor-
tryggin þjóð. Þessu var neitað. Þessu vingjarnlega boði
var hafnað. Enga flugstöð vildum við hér hafa í liöndum
útlendinga. Sendimaðurinn fór móðgaður og hryggur.
Það hafði verið slegið á framrétta vinarliönd.
Reynslán skar ekki heldur hér úr, af því að neitað
var. En einhverjar afleiðingar hefði það getað liaft fyr-
ir okkur, ef hér hefði í stríðsbyrjun verið vel útbúin
þýzk flugstöð. Það er hætt við, að við værum þá búnir
að sjá töluvert af vopnaviðskiftum hér í Reykjavík.
Reykjavík stæði þá naumast jafnkeilc og nú er.
Þegar 5 ára búsetuskilyrði til kosningaréttar var sett
í stjórnarskrá okkar, þá þótti það hart að gengjð. ís-
lendingur, sem hafði verið búsettur ytra og fluttist heim,
varð að sitja í 5 ár án kosningarréttar.
En var ekki rétt að taka á sig þessi óþægindi i örygg-
isskyni? Þá þurftu Danir líka að vera hér 5 ár til þess
að fá sama rétt. Uppsagnarákvæði sambandslaganna
voru þröng. Það þurfti ekki marga ménn til þess að
ráða þar úrslitum. Það var auðvelt að koma hér rétt í
svip, ef áhugi var nógur, og ráða úrslitum. Hitt var erf-
iðara að sitja hér i 5 ár. Ef til vill hefir þetta verið ó-
þarfa tortryggni. Hér var engin óvinsemd á ferð, aðeins
varúð. Menn gera ekki samninga af tortryggni einni,
heldur af sjálfsag'ðri varúð. Og hvað er óþarft? Aldrei
nokkurntíma liefir jafnmargt, sem áður var talin ó-
þarfa varúð, reynzt raunhæft i mesta lagi, eins og nú
á tímum.
Ef nútíminn hefir kennt þjóðunum nokkuð, og' þá
ekki sízt smáþjóðunum, þá er það þetta heilræði, sem
ekki er skemmtilegt að öllu leyti:
Verið sífelt á verði!