Kirkjuritið - 01.04.1943, Qupperneq 18

128
Magnús Jónsson:
Apríl.
deilugreinar í heimsblaði. Hér hefir búið margur kon-
ungur á Kálfskinni, sjálfráður maður á litlum hletti. Sá,
sem vildi heyra söng, varð að syngja sjálfur. Sá sem vildi
leika á hljóðfæri, varð stundum að smíða það sjálfur. Sá,
sem vildi klæðast vel, varð að koma upp öllu saman:
Finna snið og efni og aðferð. Fegurðina urðu menn að
sjá í fossum og fjallseggjum.
Svo kom innrásin, og nú gafst á að líta og til að taka.
Það var ljóta kotungsveröldin, sem við liöfðum lifað
í! Sjáið þið híbýlaprýðina i Bíó — eða klæðaburðinn.
Heyrið þið fagrar raddir úr Niflungaheimi útvarpsins.
Öll ríki veraldarinnar og þeirra dýrð virtust sjást af
þessu ofurháa fjalli tækninnar og framfaranna. Það
virtist ekki einu sinni þurfa að falla fram fyrir neinum
Ijótum karli til þess að eignast það?
Allt þetta mun ég gefa þér, sagði innrásarherinn, og
ekkert „ef“ virtist vera þar með?
Ég set spurningarmerki við þessar setningar, þó að
þær séu ekki í spurningarformi.
Við höfum það orð á okkur, íslendingar, að við séum
seinteknir og þumbaralegir í umgengni. Og sjálfsagt er
elcki litið til í þessu.
Þetta er galli á okkur, en við því er erfitt að gera,
sem er eðli manns. Fyrir vikið fáum við það, að öðrum
þjóðum gezt miður að okkur, og í okkar hóp grípum við
til ýmissa ráða og misjafnlega góðra til þess að vex-ða
,,samkvæmishæfii*“.
En fátt er svo með öllu illt o. s. frv. Þessi þumbara-
háttur er ekki með öllu illur, enda er ekki að vita nema
hann sé smátt og srnátt tiiorðinn við þöi*f. Hér er á ferð-
inhi tregða þess manns, sem finnur ósjálfrátt, að hann
þarf sífelt að verjast. Ilér er viðnámsafl gegn því, sem
vill leggja okkur undir sig og buga okkur, hvort sem