Kirkjuritið - 01.04.1943, Blaðsíða 26

136
Magnús Jónsson:
April.
lendar kirkjudeildir, þótt góðar sé vafalaust, margar
hverjar. Islenzkir meþódistar, baptistar, presbvterian-
ar eða anglikanar o. s. frv. hefðu ugglaust getað orðið
góðir kristnir menn og góðir þegnar liinna nýju ríkja,
sem þeir liöfðu flutzt til, en þeir hefðu ekki verið sömu
fslendingarnir, ekki sama óldofna persónan, eðlisheil
og föst í liðum, eins og þeir urðu við það. að eiga kirltju
sína í beinu framhaldi af æskukirkjunni, að því ó-
gleymdu, að með þvi móti liefðu þeir tvístrast i ýmsa
söfnuði og samheldnin glatazt.
Nú má vitanlega segja með fullum rétti, að hér lieima
eigi ekki hið sama við og þar vestra. En þó er þar um
aflsmun að ræða frekar en eðlismun.
Þar hafa íslendingar verið smáhólmi í miklu hafi.
Hér mega þeir frekar lieita eyland, en með áleitnum sæ
umhverfis, er holar firði og víkur inn í landið víðsvegar.
Enda er þar vestra naumast um það að ræða að halda
islenzku þjóðerni við til fullnustu. Þar hefir vel verið
unnið og líklega betur en af nokkurri þjóð annari að
tiltölu. Það liefir unnizt, að fslendingarnir fara ó-
skemmdir inn í þjóðarheildina, verða amerískir íslend-
ingar. Þeir fara inn í fjölskylduna eins og heilbrigð kjör-
börn en ekki eins og umskiptingar.
En liér heima er markmiðið það, að láta ekki bugast,
heldur varðveita þjóðerni og tungu til frambúðar.
Og' hér, eins og' vestra, verður kirkjan að eiga einn
ríkasta þáttinn í verndun þjóðernisins.
Engin stofnun önnur nær eins til fólksins, ef hún er
ekki svift starfsmöguleikum. Hún nær enn til fólksins
frá fjölda ræðustóla i viku hverri. Hún nær til fólksins
á flestum viðkvæmustu og hátíðlegustu augnablikum
lifsins, í gleði og í harmi, frá vöggunni fram á grafar-
bakkann. Hún nær sérstaklega til barnshugarins en líka
til elliáranna. Hún kemur fram í stórhátíðum og hrifn-