Kirkjuritið - 01.04.1945, Síða 3

lvirk.juritiö
Friður.
Friður — hversu mikið felst í þessu eina orði, sem líð-
ur nú eins og andvarp frá brjóstum milljónanna um víða
veröld. Friður um alla jörð er að vísu ekki fenginn, en
dagstrún hans runnin upp, og innan skamms verður von-
andi dagur um loft allt. Þrældómsviðjar eru brotnar af
þjóðum og löndum. Danmörk frjáls, Noregur. frjáls og
önnur ríki, sem undanfarin ár hafa búið við ofbeldi og
nauðir. Óumræðilegur fögnuður gagntskur hugina, og þó
er sú gleði harmi blandin við hugsunina um þá, er drúpa
yfir viðurstyggð eyðingarinnar, og öll þau mannslíf, sem
1 styrjöldinni hafa verið færð að fórn, einnig með vorri
þjóð.
Þegar friðarfánarnir blöktu við hún, var fyrst sem
vorið væri komið eftir langan fimbulvetur. Og þegar
kirkjuklukkurnar ómuðu, var eins og hringd inn helgi stór-
kátíðar. Megum við ekki vona, að fæðingarhríðirnar boði
betri tíma fram undan, nýjan himin og nýja jörð, þar
sem réttlæti byggir og bræðralag?
Til þess þarf mannkynið að vaka og skilja, hvað frið-
Ur er.
Það verður að minnast máttugra varnaðarorða, sem
frelsarinn, Jesús Kristur, mælti einu sinni: Þegar illur
undi hefir verið rekinn út — þá kemur hann aftur, ef ekk-
ert er frekar að gjört, og tekur með sér sjö anda sér verri.
Verður svo hið síðara verra hinu fyrra. Þ. e. a. s. á máli
nútímans: Ef mannkynið snýst nú ekki til varnar gegn
hernaðarandanum — gjörir ekkert til tryggingar friði í
raun og sannleika, þá kemur fyr en varir nýtt stríð, marg-
fallt skæðara og voðalegra en hið fyrra. Þau örlög vebða