Kirkjuritið - 01.04.1945, Side 8

12(5
Eiríkur Albertsson:
Aþríl-Maí.
því, að nienn lieyrðu jyostulana tala við sig á þeirra eig-
in lungumálum, var andstæða dómstáknsins í Babel. Nú
átlu tungumálin ekki að aðskilja mennina framar. Nú
áttu þeir allir að læra að tala mál lijartans, orð andans
og orð bænarinnar, en ekki á þann veg, að ætlunin væri
sú að útrýma ætti liinum ýmsu móðurmálum með ein-
hverju alheimsmáli. Andinn talár lil sérhverrar þjóðar
á liennar eigin móðurmáli, og þann veg öðlast sérhver
þjóð og mál hennar kraft og fegurð og tign, sem enginn
annar andlegur máttur megnar að veita. Sú kirkja, sem
andinn hefir reist í skauti Fjallkonunnar á grundunum
við Þingvallavatn, er mjög á annan veg er þær kirkjur,
sem reistai' hafa verið á öðrum vettvangi.
Ég trúi á heilagan anda, lieilaga almenna kristilega
kirkju. Heilagur andi á að vera sameign og sameining-
armáttur kristinna manna með sérhverri þjöð. og í sér-
Iiverri deild kirkju Krists hér á jörðu. En hún á og að
veita samfélag við andann og samfélag við Krist. Þess-
vegna eru gjafir hennar einnig einkaeign sérhvers manns
út af fyrir sig. Guðsamfélag sérhvers manns er einka-
eign lians og samband hans við ljósheimasvið hins
heilaga anda. Og lífsbraut sérhvers manns, gegnum til-
veruform Jiinnar miklu eilífðar Guðs, er mörkuð af
mannsins eigin hugsunum og athöfnum. Og' lífsbraut
hvers manns á og skal vera þroskabraut. Konungur
kirkju vorrar, Drottinn Kristur, er ekki aðeins hinn
mildi líknari og frelsari, heldur er hann og hinp mikli
foringi mannanna á vegum þeirra, ýmist um fagra og
slétta velli, á háum tindum, á huldum höfum og hyl-
djúpum, á hengiflugum og um skuggans dal. Þcssi foringi
vör er týgjaður herklæðum ljóssins og hvetur liðsmenn
sina að taka gæsilegan og dáðríkan þátt í herför ljóssins
og slríði andans. En hann er líka hinn mikli lærimeist-
ari, hógvær og hjartahreinn, og' hvetur oss jafnframt til
])ess að læra af sér. Geriun oss því ljóst, hvaða þróun er
hægt að rekja í lífi og þroskaferli hins mikla meistará