Kirkjuritið - 01.04.1945, Qupperneq 15

Kirkjuritið
Legg út á djúpið.
133
vorn draumavef. En liver hefir árangulinn orðið? Gagns-
laust eða tilþrifalítið líf, þreyttur og vondapur hugur.
Tóm iiafa netin komið úr vatninu. Yið endalok æfinnar
vega höfuni vér slaðið allslaus og vonsvikin, svo óend-
anlega fátæk og fundizt eins og' draumar vorir hafi
allir verið lirævareldar og störf vor hafi runnið sem
regn ofan í sandinn.
Þannig fer það æfinlega, ef vér leggjum ekki úl á djúp-
ið að boði meistarans. Þá verður ávinningurinn lítill,
sigurlaunin ekki stór.
„Varpa þú braiiði þínu út á vatnið, og Jjegar margir
<lagar eru liðnir, muntu finna það aftur“. „Lát ekki
vinstri hönd þína vita, hvað þín hægri gefur“. Slíkan
liugsunarhátt þekktum vér ekki. Slík boðorð skildum
vér ekki! Oss skorti hugrekkið og vogunina, oss skorti
trúna á miskunn Guðs.
Meistarinn hefir kallað oss lil hugrekkis! Óttist ekki
þá, sem likamann devða, því að ekki hafa þeir vald til
að devða sálina, mælti liann.
Eí vér treystum miskunn Guðs, mundum vér ekki ótt-
ast það, að lialda hans boðorð. Vér mundum þora að
fylgja vorum mannúðlegustu livötum án tillits til stund-
arliagsnnmanna. Vér mundum ekki alltaf vera dauð-
liræddir um að tapa á því að hlýða hoði meistarans.
Hversu margir eru þeir, sem finnst ekkert vit í því,
að hugsa meira um aðra en sjálfa sig, meira um land sitt
°g þjóð en um eiginn augnabliksgróða! Þeim virðast öll
boðorð meistarans örðug og áhættusöm og vilja heldur
e<ga hlut sinn á þurru landi. Menn segja sem svo: Þetta
ei’ sjálfsagt ógnarfalleg kenning, en lífið er hara allt
óðruvísi. Það er barátta allra gegn öllum og barátta um
líí og dauða. Hver er sjálfum sér næstur. Og sá, sem
ekki reynir að bjarga sjálfum sér, verður troðinn undir.
Þetta segir heimurinn. En postular frumkristninnar
sögðu: „Þetta er ekki lífið, heldur dauðinn! Meistarinn