Kirkjuritið - 01.04.1945, Qupperneq 22

140
Ásinundur Guðmundsson:
Apríl-Maí.
alskeggjaður, jarpur á brún og brá, og í brúnum kufli.
Hann syngur liæst og aidí þess bezt af öllum, og verður
okkur starsýnt á hann. Hann rær sér ofsalega, eins og
hann sé frá sér numinn og viti livorki í þennan heim
né annan. Yið efum það, að liann þoli þetta hörkuerfiði
öllu lengur, og búumst við, að hann slengist niður þá og
þegar froðufellandi. En ekki verður af því. Þegar liæsl
stendur, gengur aldraður maður um milli bekkja með
tóbaksdósir á lofti og býður í nefið. Er það vel þegið,
og jafnvel smápattar seilast ofan í dósirnar. Ekki
fer þetta fram lijá Erpi okkar, þótt hann liafi ærið fyrir
stafni, heldur rennir hann til dósanna girndarauga og
fær sinn skammt vel úti látinn. Síðan herðir hann róð-
urinn á ný.
IV.
Við dveljumst lengi þarna inni, og að lokum lirífur
guðsþjónustan mig á vald sitt. Það fjarar frá, sem mér
virtist broslegt og' andkannalegt, en nýr lífsstraumur
brýzt fram úr djúpunum. Öld af öld allt frá Móse dög-
um og upphafi ísraels hefir guðsþjónusta þjóðarinnar
veitt henni kraft og svölun. Þar liafa verið snortnir
innstu hjartastrengir þjóðarinnar, og þangað hefir hug-
ur hennar stefnt: „Eins og hindin þráir vatnslindir,
þráir sál mín þig, ó, Guð. Sál mína þyrstir eftir Guði,
hinum lifanda Guði, livenær mun ég fá að koma og birt-
ast fyrir augliti Guðs? .... Hví ertu sál mín hrelld og
harmþrungin? Vona á Guð, því að enn mun eg fá að
lofa liann, hjálpræði auglitis míns og Guð minn“.
Ungu drengirnir minna mig á Jesú. Svona sat hann í
samkunduliúsunum í Nazaret og fylgdist af lífi og sál
með öllu, er fram fór. Og er hann var orðinn fulltíða
maður, segir um hann: „Hann gekk á hvíldardeginum,
eins og hann var vanur, inn í samkunduhúsið“. Var
ekki þessi guðsþjónusta hér að meira eða minna leyti
í likingu við samkunduguðsþjónustu á lians dögtun,