Kirkjuritið - 01.04.1945, Síða 25

KirkjuritiS í samkunduhúsum Jerúsalem.
143
ari, er við höfðum átt. Við höfum verið eins og óháðir
tímanum um stund. Þegar ég var lagstur í rúm mitt,
hðu ótal svipir mér fyrir hugsjónum, og söngurinn
niðaði í fjarska, alda af öldu, unz svefninn lét mig að
lokum herast í kaf.
V.
Morguninn eftir, um dagmál, förum við í síðasta sam-
kunduhúsið, sem við heimsóttum, og liið yngsta. Viljum
við sjá að lokum nýtízkuguðsþjónustu á sahbatsdegi og
hafa hina fornlegu jafnframt til samanburðar. Hingað
vorum við einnig ltoðnir og velkomnir á þessum tíma.
hahhí Wilhelm, aðalleiðtogi safnaðarins, hafði kynnzt
okkur áður og reynzt okkur bezti drengur. Var það i
i'auninni honum að þakka, að við höfðum getað sótt
guðsþjónusturnar kvöldið áður.
Við göngum inn í sal einn mikinn, þar sem tjaldað er
lyrir allar myndir. Guðsþjónustan er þegar byrjuð.
Hahbí Wilhelm kemur óðar á móti okkur. Hann er mið-
Mdra maður, fremur lágur vexti og þrekinn, hýr á svip
°§ vfirlætislaus. Hann er í gráum fötum og með linan
fhbba, en utaii yfir her liann hvítan slopp með stand-
kraga að aftan, gullbókaðan, fallegan og einfaldan
húning. Hann velur okkur sæti rétt hjá sínu, en það er
sein næst lögmálsskápnum Iielga fvrir miðjum salar-
vegg til vinstri. Fyrir framan sig hefir liann lítið púlt.
Um leið og' við göngum til sætis, rennum við augunum
vfir söfnuðinn. Margt fólk er inni, bæði konur og' karlar,
en sérhekkir fyrir konur. Þvkir okkur vænt um það
að sjá að lokum, að hér eru þær engar hornrekur. Karl-
mennirnir eru í Evrópubúningum. Þeir liafa allir á
höfðinu og flestir hvít sjöl á herðum.
hað stendur á tóni. Skarpleitur og friður maður snýr
ser að skápnum lielga og tónar lokuðum auguin. En
su rödd! Hér er Wagnersöngvari á borð við Pétur okkar
Jónsson, þegar honum tekst bezt upp. En unun er á