Kirkjuritið - 01.04.1945, Qupperneq 27

Kirkjuritið í samkunduhúsum Jerúsalem.
145
er „tóra“ aftur setl i umbúðir sínar og borin um með
likum hætti og áður og síðan látin í skápinn.
Þá hefst prédikun Wilhelms læriföður. Hann leggur
út af frásögn í 25. kap. 4. Mósebókar um hjáguðadýrk-
un ísraelsmanna og hórdóm með Móabsdætrum og
dauðarefsingu, er Pínehas prestur leggur á ísraelsmann
og móabítiska konu. Þegar hann vandlætti svo vegna
Jahve, stöðvaðist reiði guðdómsins. Prédikáranum þyk-
ir Pinehas liafa unnið afreksverk, er hann lagði þessi
hjú i gegn með spjóti. Hann hafi gjört þetta að boði
Urottins. En það sem Pínehasi hafi leyfzt, levfist ekki
öllum. Mörgum öðrum geti verið það alls óheimilt.
Svo muni t. d. vera yfirleitt um öll þau morð og hrvðju-
verk, sem nú séu unnin í Gyðingalandi. Aðeins þá, er
Hyðingur telur það vilja Guðs, á hann að drepa menn.
Þá getur það verið afreksverk lil blessunar eins og hetju-
dáð Pínehasar. Annars gildir 5. boðorðið: Þú skalt ekki
uiann vega. Með þessum orðum á hebresku lýkur ræð-
unni. Framburður læriföðurins er mjög viðfeldinn og
hlátt áfram, en ekki virðist mér hann flytja beinlínis
fi'iðarboðskap. Mætlu eflaust margir féndur Gyðinga
verða iiöfði styttri fyrir honum.
Eg vonast hálfvegis eftir því, að rabbi Wilhelm blessi
að lokum yfir söfnuðinum með nafni Jahve. En það
verður ekki. Það mun aðeins gjört á stórhátíðum.
Eftir prédikunina tekur forsöngvarinn aftur til og
ýkur hlutverki sínu af mikilli prýði. Er þá guðsþjón-
ustan á enda.
Við þökkum rabbí Wilhelm og forsöngvaranum og
höldum lieim. Okkur er það ljóst, að þessum guðsþjón-
ustustundum í samkundum Civðinga munum við aldrei
gleyma.
Ásmundur Guðmundsson.