Kirkjuritið - 01.04.1945, Qupperneq 35

Kií’kjuritið
Bréfkaflar frá Broddanesi.
153
g. , Þér gerif) yður of liáar luigmyndir um
0n*^r a • liæfileika mína, ef þér lialdið að ég
vera prestar. ’ 1 b
liefoi getao oroio prestur, þao er ann-
að að vilj a en geta. Mínir andlegu molar og hrot hefðu
aldrei gelað fengið listrænt form sem heild, þeir eru
ekki nema smá grængresi, sem lýnt er sanian úr klung-
ururð. Aðeins eilt hefði mig ekki skort i því emhætti,
það er hjartsýni, mér virðist hún ómissandi, í livaða
stöðu sem er. Enginn vafi er á því, að frú Guðrún Lárus-
úóttir liefði orðið góður ])restur, trúmálin voru henni
hjartfólgið umtalsefni.
Það er önnur kona, sem ég hygg, að hel’ði orðið góður
prestur, það' er frú Þórunn Sívertsen í Höfn, lijá henni
eru sameinaðir allir heztu kostir prestsins. Þétta getur
verið svo um fleiri konur, það vitnast ekki, þær draga
svo mikið i lilé, en ekki veit ég, hvort það er rélt;
lJótt puiidið sé ekki stórt, er saml ekki leyfilegt að grafa
það í jörðu. Og stundum getur ein lítil setning glatl
hrelldan einstæðing, þá hefir liún ekki veiið til einskis
hugsuð eða skráð, eitt lítið ljós á altari kærleikans.
Rsunir og
bjartsýni.
Það er nú svona um mig, þó ég sé ekki
ritfær, þá langar mig stundum svo mik-
ið til að skrifa uin það, sem mér þykir
uiáli skipta, ekki ætíð til þess að láta það koma fyrir
ahnenningssjónir, heldur aðeins mér sjálfri til gamans.
^hir, sem eitthvað hafa reynt, vita það, að sumir, sem
orðið liafa fvrir miklum raunum, eru miklu bjartsýnni
°g sælli en þeir, sem litla eða enga lífsreynslu hal'a, hjá
þeim hefir liið guðlega almætti verið að verki. Um þetta
yh ég liugsa og skrifa. Ég vil nota mér þennan tíma,
úður en nóttin dettur á, til þess, ef unnt væri, að auðga
auda minn, svo hann verði færari dimmunni.
Senn birtir.
Sjónleysi er dapurt lilutskipti, en sumt ej-
þó miklu þvngra. Við erum ekki sett í