Kirkjuritið - 01.04.1945, Síða 41

Kirkjuritið
Martha María Helgason.
159
hjó þar hálfan vetnrinn. Á ég margar góðar minningar
frá þessum tímum.
Eins og sveitabörnum er títt, var ég ákaflega feiminn
við þetta tigna fólk og öll fínheitin. Aldrei hafði ég séð
slík ósköp af málverkum á veggjum, stóra spegla og
inargt fleira, eins og i stórustofunni i Bankastræti 7. Sú
stofa var virkilega falleg, full af gömlum erfðavenjum
°g menningu, þungbúin að vetrinum, hak við dökk
gluggatjöld, en björt og sólfyllt, þegar „sumargardínurn-
ar“ komu að vorinu. Og ekki liækkaði það lnigrekkið að
vita af hinni dönsku frú.
En það var ekki auðvelt að lialda feimni sinni á þessu
heimili. Og' það verð ég að segja, að þó að liúsbóndinn
væri hverjum manni viðfeldnari og laus við allt dramb
°g broka, þá held ég þó, að frúin hafi verið ennþá lægnari
að eyða hverjum ótta og fá menn til þess að „vera eins
°g Iieima hjá sér“. Hennar kyrrláta og þó ákveðna fram-
koma ruddi burt öllum hömlum. Maður var „heima“ á
beimili liennar, um það var engum blöðum að fletta.
Og eitt þótti mér merkilegt að atlmga. Það var ekki
laust við að ég kæmi úr sveitinni með þá hugmynd, að
hfið yæri heldur en ekki Iiægt iijá höfðingjunum í
Heyl
yjavik. En hér varð önnur raunin á. Ég liafði oft
seð menn hafa lítið að gera á heimili foreldra minna i
sveitinni, að vetrinum, en aldrei á heimili þeirra höfö-
lngshjóna, sem ég var nú kominn til. Þar var sífelld vinna.
Húshóndann þekkja margir og það, livílík hamhleypa
bann var. Hefi ég minnzt þess annarsstaðar. En frúin var
enginn eftirhátur hans að starfsþreki, þó að minna sjáist
»u eftir á, eins og jafnan er um verk húsmæðranna. Það
Var mikið að gera á stóru heimili í þá daga, og fátt, er
lótti störf húsmæðranna. Kolaofnar í hverju herbergi og
saegur olíulampa, varla dúkur á nokkru gólfi, en stærð
ibúðanna mikil og érfiðara miklu um alla aðdrætti og
útveganir til heimilis. Þó að auðveldara væri þá að fá
bjónustustúlkur, varð starl' húsmóðurinnar ákaflega