Kirkjuritið - 01.04.1946, Síða 17

Kirkj uritiÖ.
í ríki friðarins.
127
>ð mistökin og' sjálfskapavítin á þjóðbraut vorri, hef-
lr Di'ottins máttuga liönd lialdið um stjórnvölinn. Og
l)egar þjóðin var stundum „án pyngju, mals og skóa,
hvort brast bana þá nokkuð?“ (Lúk. 22, 35.). Þjóðin
synir sig nú. Það er vitnisburður sögunnar.
Islendingar liafa ávallt, að fornu og' nýju, verið mjög
b'úhneigðir. Enda er það mannsins innsta þrá og and-
*eg þörf að trúa og tilbiðja. Fólk er bara miklu meir
geíið fyrir allskonar vættadýrkun, dulúð og bulduskap
beldur en hinn hreina sanna kristindóm.
Þegar frjálsræðishetjurnar komu austan um bvldýp-
'shaf, klæddir litklæðum, herskáir i lund, gildir og
garpslegir á velli, voru þeir þó ekki sjálfráðari ferða
snina en svo, að þeir létu tvær spýtur, er þeir nefndu
ondvegissúlur, ráða bólfestu sinni. Og höfuð])rýði skip-
nnna varð að taka ofan, þegar i landsýn var komið, af
Wí að kapparnir voru bræddir við að stvggja einhverj-
ar bulduverur.
Þegar illhugur hernaðarandans var sendur til Islands,
1 njósnarerindum fyrir Danakonung, sá hann ekki ann-
nð en fáránlegar forynjur og vætti. Dýrð Drottins, er
Uóinaði vfir fjöllum og fannabreiðum, landið, vafið
legurð og friði um byggðir og ból, sá liann ekki. Því
siður leil liann krossfánann, er breiddist yfir biniin-
11111 í bragandi geislaskrúði friðarbogans, er verða skvldi
bið heilaga tákn í þjóðfána íslands, um aldir og' óbornar
bðir. Eigi birgði lieldur fyrir hugarsjónum erindrekans,
ei’ honum varð reikað austur fyrir land. Sá hann þá for-
yoju mikla og allskonar kvikindi, er blésu eitri.
En austurloftið Ijómaði i morgunglóðinni, er logaði
°g i'eis liærra, og stafaði geislum sínum í allar áttir eins
°g sendiboðum. Morgunsólin, er ljómaði dýrlegust yfir
býupprisnum frelsara beimsins Iiinn fyrsta páskamorg-
1111 kristinna manna, minnir hvern morgun á cndurkomn
hans, sem er „upprisan og lífið.“