Kirkjuritið - 01.09.1948, Síða 15

BRÉF TIL SÉRA VALDIMARS BRIEM 189
Við ritgerð þína — það sem hún nær — hefi eg lítið
að athuga. Kem kannske svolítið að því seinna. Ekki að
búast við, að þú getir á lítilli stundu leyst af hendi til fullr-
ar hlítar jafn mikið verkefni, enda er það ljóst af bréfi
þínu, að þú skoðar þetta aðeins sem uppkast, eða uppi-
stöðu, sem þarf að vefa upp í, svo að almennir lesendur
bafi af því full not. Það verður t. d. ágripslegra við það,
að þú við sálmana nefnir aðeins númer. Betra að nefna
upphaf sálms eða vers, því að margir lesendur nenna ekki
að fletta upp. Betra að taka upp í textann of mikið en of
lítið. Treysti ekki, að menn kunni eða fletti upp. Eg held,
að uppistaðan sé góð, eða húsgrindin, drepið á flest það,
sem ástæða er til að minnast á, en sumt svo lauslega, að
of lítið yrði eftir því tekið, ef það væri ekki skýrt frekar.
Ætla eg að nefna tvennt, sem mér finnst að þyrfti að
rekja betur.
Annað er það að sýna, hversu það er trúin, sem er það
dýpsta og innsta í skáldskap Matthíasar. Nærri því
um hvað sem hann yrkir, kemur það í ljós. Mér dettur
t. d. í hug Þorraþrællinn, sem sjálfsagt verður eitt af
ódauðlegu kvæðunum hans, þó ekki væri vegna annars,
en þessarar íslenzku, sem á því er. Seinni parturinn er
dálítið gáskaleg lýsing á flóðinu í Reykjavík og slóða-
skap bæjarstjórnarinnar með fráræsluna(l), en fyrri part-
urinn um viðskifti Þorra við menn og skepnur og Fönix.
Strauk eg fyrst um börðin breið,
brynjaði svellum klaka,
þar til öll var sköruð skeið
skjöldum hvítra jaka.
Svo endar frásögn Þorra um hina trylltu viðureign svona:
Fjögur dægur dauðans kíf
dróttin þoldi rakka.
Þeirra veika veslings líf
var ei mér að þakka.