Kirkjuritið - 01.09.1948, Síða 20

194
KIRKJURITIÐ
En af því að járnbrautin er ekki komin, og kemur ekki
í næsta mánuði, ætla eg nú enn að rabba svo lítið við þig
um Matthías, þó að það megi til að vera einhliða og geti
því ekki komið í staðinn fyrir samtal.
Fyrsta kvæði Matthíasar, sem eg man til að hrifi mig,
voru Íslandsvísur á gamlárskvöld (1873), víst kveðnar á
Englandi. Eg klippti þær úr blaðinu, sem þær voru í, og
geymdi í vasabók minni þangað til kvæðabók hans kom út.
Hann byrjar heldur en ekki að setja mann í „stemmningu"
— fyrirgefðu að eg tala nordælu — strax í fyrstu vísunni.
Sé hver vagga signuð þín
og sérhvert dáins leiði.
Svo komu nokkrar vísur, sem voru helzt hafðar að
spotti, svo sem vísan um Sigurhæðirnar og einkum þessi:
Þekktu andans eilíf lög
undir tímans hjóli.
Rektu lífs þíns dular drög
dóms að Urðar-stóli.
Þetta héldu þeir, að væri bull, og þóttust ekki skilja, og
hafa vist ekki skilið, sauðirnir, en mér finnst það reyndar
auðskilið, hverjum þeim sem vill skilja. Hugsunin sú sama,
sem í spakmælinu hans í „Sefur þú, sveinn og snót:“
„Sagan er sjálfskapadómur."
En svo fer nú heldur en ekki að heyrast, að dreginn er
„arnsúgur í fluginum,“ þegar hann víkur máli sínu til
sólarinnar, sem er að renna, blóðrauð, og segir, (eg get
ekki stillt mig um að taka þær vísur flestar, þó að þú kunn-
ir þær):
Lífsins móðir. Muntu þreytt
myrkrið við að etja?
Ertu banablóði sveitt,
bjarta sigurhetja?
Eða brennir blygðun rjóð
bjarta hvarma þína,