Kirkjuritið - 01.01.1956, Blaðsíða 18

8
KIRKJURITIÐ
í sálminum, sem vér sungum áðan — ef til vill fegursta nýárs-
sálmi veraldarinnar — eru dregnar hliðstæður milli þessarar
myndar og blessaðrar sólarinnar,
sem leggur smyrsl á lífsins sár
og læknar mein og þerrar tár.
En sá er þó munurinn, að þótt allar sólnanna sólir slokkni, þá
varir þessi sól — Jesús Kristur — frá eilífð til eilífðar. Og þar
sem geislar liennar falla í heimi andans, þar sprettur siðgæð-
ið sjálfkrafa og kemur vor og sumar.
Eins og land vort tekur nú að halla sér meir og meir með degi
hverjum að sólinni í ríki náttúrunnar, þannig skulum vér nú,
íslenzka þjóðin, horfa við ljósi heimsins, Jesú Kristi, og gef-
ast honum á vald.
Ég fékk nýlega bréf, sem snart mig djúpt. Það var liróp og
kall á lifandi kristindóm, logheit þrá eftir vissunni um eilíft líf,
þrá til hans, er mælti: Ég lifi, og þér munuð lifa.
Er ekki Jietta einnig Jirá allrar Jijóðarinnar, enda Jiótt hún víða
bærist aðeins í blundi?
Getur ekki Jietta mikla ár minninga og sjálfsprófunar vakið
Jirána alls staðar, á hverju heimili og í hverju hjarta, tryggt
frelsi vort og sjálfstæði á örlagatímum, gefið oss öllum
„hnossið það, sem heill er Jijóða,
hreina trú og siðgæði?“
Sjá, hann stendur við dyr nýja ársins og knýr á.
Frelsarinn.
Svarið bvr í hjarta þinu og mínu.
Gleðilegt nýár í Jesú nafni.
ÁSMUNDUR GUÐMUNDSSON.