Kirkjuritið - 01.08.1960, Síða 12

346
KIRKJURITIÐ
VIII.
í Kirkjublaðinu gamla ræðir ritstjórinn á einum stað um
prestskosningar í Þýzkalandi og segir, að kirkjustjórnirnar
dæmi kosninguna ógilda, sannist það, að hinn kjörni hafi per-
sónulega beiðzt atkvæðis. Og talið sé jafnvel, að heimsókn um-
sækjenda til vandalausra, án nauðsynlegs erindis, á undan kosn-
ingu, sé sem persónuleg atkvæðabón.
Svo lágt stendur siðferðið í þessu tilliti hér á landi, að þetta
og annað þvílíkt er sízt talin nein fjarstæða, heldur sjálfsagð-
ur hlutur.
Soren Kierkegaard ræðir á einum stað um kand. theol.
Fromm, sem er að sækja. Og hann spyr um, hvað er hann að
sækja eða eftir hverju sækist hann. Og hann svarar, auðvitað
sækist hann fyrst og fremst eftir guðsríki. Nei, hann fær að
vita, að hann er að sækja um brauð. Og til þess hefur hann
þurft að Ijúka skólanámi í gagnfræðaskóla, svo menntaskóla,
loks háskóa. Höfundur stillir þessu þannig saman, að hver guð-
fræðingur og prestur hlýtur að gerast nokkuð hugsandi um,
hvar hann standi gagnvart háum, siðferðilegum hugsjónum.
En hvað þá, ef þessi mikli siðabótarfrömuður hefði getað
bætt við, að enginn gæti fengið aðstöðu til að þjóna friðarhöfð-
ingjanum, nema fyrst að verða valdur að því, að væntanleg sókn-
arbörn hans tækju að skipa sér i flokka heiftúðugra andstæð-
inga, sem einskis svifust, og notuðu hvaða vopn, sem væru, til
að ná tilgangi sinum?
IX.
Ekki er því að neita, að prestskosningalögin voru sett í góð-
um tilgangi. Oft kunna þau að hafa gefizt vel. En á þeim hafa
komið fram gallar, sem enginn getur lokað augunum fyrir.
En hægara er í þessu máli sem öðrum að telja fram ágalla
en benda á annað, sem betur hentaði.
Mörgum mun finnast viðsjált að láta ráðherra einan skera
úr um, hver hljóta skuli kirkjuleg embætti. Hitt væri trygg'
ara, að nefnd kjörinna fulltrúa innan hvers prestakalls ásamf
biskupi fjölluðu hér fyrst og fremst um og eftir ábendinga
þeirra yrði maður settur til að þjóna ákveðinn reynslutíma,
og hlyti hann síðan veitingu, ef engar óánægjuöldur risu gegn
honum.