Kirkjuritið - 01.02.1961, Blaðsíða 46

92
KIRIÍJURITIÐ
lágfleyga anda til að lyfta honum upp — upp yfir síngirni og
dægurþras —■ upp að hásæti guðdómsins bjarta.
Það blandast víst engum hugur um þá miklu þýðingu, sem
kirkjurnar hafa og hafa haft fyrir þessa þjóð. Það er lífsnauð-
syn fyrir hvern mann og hverja þjóð að eiga sér eitthvað,
sem heilagt er og hátignarfullt. Eins og skáldið kvað: ,,Hver
þjóð, sem í gæfu og gengi vill búa, á Guð sinn og land sitt skal
trúa.“
Ég vil endurtaka hér það, sem ég sagði, er við kvöddum
hina gömlu kirkju.
Á tímum þrenginga, bæði harðinda og sjúkdóma, voru kirkj-
urnar sá arinn, er þjóðin sótti yl og styrk til. Á slíkum timum,
þegar menn standa máttvana fyrir hinum eyðandi öflum tilver-
unnar, grípur mannsandinn eftir öflum fyrir utan hann —
þekktum eða óþekktum, á svipaðan hátt og hinn heiðni vík-
ingur, Þorkell máni. Er hann fann vald dauðans yfir sér, sagði
hann eftir að hafa verið borinn út í sólskinið: Enginn meini mér.
— Það er þessi trú, sem hér kemur fram, sem er hin rétta,
hvað sem hún heitir.
Við erum hér saman komin í dag til að vígja þetta hús guði
— hér eftir skal það vera guðshús — það er gott verk. — En
hversu miklu betra verk og guði þóknanlegra hlýtur það að
vera að við vígjum okkur sjálf honum — vígjum okkur og okk-
ar verk alheimsmeistaranum — vinnum verk okkar í hans
anda, hvort sem við erum í vígðu húsi eða óvígðu, úti eða inni.
Vinnum einhuga heit að því að þroska okkur sjálf í bróður-
legu samstarfi til ævinlegra heilla fyrir sjálf okkur, land og
þjóð, og guð mun blessa hin hljóðu heit, sem heill vors lands
eru unnin, hvert líf sem græddi einn lítinn reit og lagði einn
stein í grunninn — í grunninn á guðsríkis góðu byggingu hér
mitt á meðal vor.
Ólufur Sigurösson
á Hellulandi.
Skólalærdóm fékk ég engan — eins og þá var tíðast um unglinga.
En upplýsingu fékk ég í kristnum fræðum að því leyti, sem þá tiðk-
aðist — og varð sú upplýsing áreiðanlega hjálparhella mín á hinum
örðuga lífsferli mínum. — Tryggvi Jónsson frd Húsafelli.