Kirkjuritið - 01.10.1962, Blaðsíða 32

KIRKJURITIÐ
366
ur, þar sem eldarnir eru kveiktir á J ónsmessunótt. . . . Og
Marteinshaugur. Þar sat ég löngum á sumarkvöldum, meðan
ég enn var fær um að ganga svo langt. . . . Já, vertu sæll birki-
skógur! Vertu sæll Blátindur! Og Marteinshaugur, vertu líka
hlessaður. . . . En nú verð ég í einu orði að þakka einu og öllu
og öllum fyrir mig, og svo skulum við fara með FaSir voriS að
endingu. . . . Ég get nú ekki meira, því ég get ekki komið orð-
um að því, livað þetta hefur reynt á mig. . . . Ég sé ykkur
vonandi einu sinni enn, áður en ég fer“.
„Já, faðir, við sjáumst aftur“.
Svo bað hann Faðir vorið og allir stóðu upp á meðan. Margir
tóku undir það, en þó í liljóði.
Langt fram á dag var þröng af fólki á prestssetrinu. Og
tárin runnu og kveinstafirnir liljómuðu, þótt ekki stæði á sætu
kaffi og tvíbökum lianda konunum og kaffi og tóbaki handa
karlmönnunum.
En undir kvöldið, þegar presturinn stóð í bátnum, sem átti
að flytja liann burtu, liélt liann annari hendinni í hæruskotið
skeggið og varir hans titruðu. Með hinni liendinni veifaði liann
barðastóra liattinum sínum mót öllum þeim, sem stóðu í landi-
Og köllin gengu.
„Sæll, faðir! Blessaður, faðir“.
Loks kallaði gamall maður og dró seiminn:
„Staltu ekki svona lengi berliöfðaður, faðir. Þér getur versn-
að af því“.
(G. Á. þýddi).
Áþjánin getur jafnvel niðurlægt menn svo, að þeir fari að elska hana.
■— Vauvenargues.
Vér mundum ekki vera jafn fíknir í að njóta virðingar annarra, ef ver
værum öruggir um að verðskulda hana. — Vauvenargues.