Kirkjuritið - 01.01.1963, Blaðsíða 16

10
KIRKJUIWTIÐ
áramótin höfum vér gert oss það að venju, að staldra við og
líta í kringum oss og spyrja:
Höfum vér gengið til góðs
götuna fram eftir veg?
Og þessi viðdvöl er alltaf góð, þessi íhugun við útgöngu hins
gamla árs, er vér erum stödd á þröskuldi liins nýja.
Ef vér kunnum ekkert að læra af tímanum, sem liðinn er,
])á erum vér illa stödd. Vaninn hefur sljóvgað oss. Vér eruni
eins og mýldir vagnliestar fyrir æki, sem teymdir eru áfrarn
sömu götuna ár eftir ár, unz vér liættum að sjá annað, þó að
vegur sé undir og vegur yfir, vegur á alla vegu.
Til er liöggmynd eftir einn mesta snilling þjóðar vorrar,
Einar Jónsson. Myndin heitir: 1 tröllahöndum. Það er fjötr-
aður maður, sem orðinn er að steingervingi. Þannig fer van-
inn með oss, fjötrar oss og gerir oss blind á háðum augum.
Frumskilyrði þroskavænlegs lífs er að koma auga á krossgöt-
urnar, sjá að vegirnir eru margir og reyna að velja hinn bezta
með opnurn augum og vakandi skilningi. Það er alltaf til leið
út úr liverjum vanda. Það er alltaf leið fram á við og upp á
við til farsældar og blessunar. Ef vér höfuni ekki gengið til
góðs og fremur aftur á bak en nokkuð á leið, þá er að leita
orsakanna og velja aðra heillavænlegri leið. Til ]>ess þarf hetri
skyggni og hana eiga árajikiptin að gefa oss.
Hvernig dýrin tala
Ef þessir þegðu mundu steinarnir lirópa, sagði meistarinn.
En ef steinarnir tala, er það þá nokkur fjarstæða að fullyrða,
að dýrin kunni að geta talað mannsmáli endrum og eins líkt
og Bíleams asna forðum?
Himnarnir segja frá Guðs dýrð
og festingin kunngerir verkin lianda lians.
Hver dagurinn af öðrum mælir erð
og hver nóttin af annarri talar speki.
Þannig var sungið í fornum sáhni. Og enn lieyra vitrir menn