Kirkjuritið - 01.01.1963, Blaðsíða 42

KIKKJUIMTIU
36
]as hann vift' Cliicago Tlieological Seminary og guðfræðideild
Cliicago-liáskóla.
Kynntist ég honum og konu lians, Sigurrós (Rose), í Chicago
veturinn 1928—’29. Til þeirra var gott að koma. Efalaust áttu
þau þó fremur erfitt uppdráttar. Hann hafði atvinnu sem
vökumaður yfir vöruskemmum, en sótti skóla jafnframt. llose
var músíkmenntuð og hafði ágæta söngrödd. Foreldrar hennar
voru Gísli Torfason og Sigríður Sigurðardóttir, er flutzt liöfðu
til Kanada, ættuð úr Dalasýslu.
Séra Guðmundur var myndarmaður í sjón, luír og þreklegur,
stilltur jafnan og æðrulaus, en heill og lilýr í viðmóti. Gat
verið góðlátlega kýminn. Féll mér liann mæta vel í geð.
Hann lauk guðfræðiprófi 1932. En ekki vildi liann taka
vígslu, fyrr en sjá niætti, að hann væri til einhvers nýtur í vín-
garði kirkjunnar. Gerðist liann prestur safnaðar nokkurs, sem
var í upplausn, í Minooka, landbúnaðarliéraði fyrir vestan
Chicago. Tveim árum síðar var söfnuður þessi orðinn f jölmenn-
ur og atliafnamikill og m. a. búinn að endurnýja kirkjuliúsið
og fegra mjög, og kaupa í það nýtt og vandað orgel. Kórinn í
kirkjunni þótti svo fagurbúinn, að atliygli vakti víða vegu.
Enginn nefndi það framar að leggja niður söfnuðinn.
Eftir þessi farsælu reynsluár tók séra Guðmundur prests-
vígslu, síðsumars 1934.
Á styrjaldarárunum var liann herprestur, fyrst lieima í
Bandaríkjunum, síðar á Filipseyjum og í Japan.
Eftir styrjöldina þjónaði hann söfnuðum í Suður-Kaliforníu,
við ágætan orðstír. Hvar sem hann starfaði lagði liann mikla
áherzlu á reisn og fegrun guðshúsanna og umhverfis þeirra,
og sjálfur smíðaði liann ölturu, predikunarstóla og skírnar-
fonta, er þykja listaverk.
Vorið 1958 heimsótti ég þennan vin minn í Norður-Las Vegas.
Tveiin árum áður liafði liann tekið að sér þjónustu lítils og
vanmáttugs safnaðar, og byggt hann upp andlega og félagslega.
Naut liann mikillar virðingar og vinsælda í borginni sem starfs-
maður og frömuður almennra mannúðar- og menningarmála,
var prestur horgarinnar við opinberar athafnir og formaður
nefndar, er sá um dvalarbúðir barna og ungmenna. Við frá-
fall lians — og raunar oft áður — rituðu borgarblöðin um
liann með mikilli viðurkenningu. Eitt þeirra kallar hann lær-